In 1815 werd door de rijksoverheid bepaald dat in gemeenten met meer dan 2.500 inwoners een ¿dienstdoende¿ schutterij en in gemeenten met minder dan 2.500 inwoners een ¿rustende¿ schutterij moest worden opgericht. Daarmee werden de oude schutterijen van vóór de Franse overheersing als het ware gereactiveerd.

Een rustende schutterij vervulde in tegenstelling tot een dienstdoende schutterij geen actieve rol, maar werd bewapend en geoefend achter de hand gehouden om in geval van nood te kunnen optreden.
De gemeente Oud-Beijerland hoorde tot de categorie dienstdoende schutterij en zorgde er dan ook voor dat de plaatselijke schutterij en haar uitrusting aan de vereisten voldeed.

De schutterijen zijn uiteindelijk in het begin van de 20e eeuw, eerst formeel bij wet en geleidelijk ook feitelijk, opgeheven.
Hoewel het Oud-Beijerlands archief hierover geen uitsluitsel geeft – het laatst bewaard gebleven archiefstuk dateert uit 1899 - mag worden aangenomen dat ook deze schutterij uiterlijk begin 20e eeuw aan haar eind is gekomen.

Het oudste van de spaarzaam bewaard gebleven archiefstukken van het Vleeskeuringsbedrijf van de gemeente Oud-Beijerland betreft de bedrijfsbegroting over 1922. Er mag worden aangenomen dat dit ook het oprichtingsjaar is.

Uit de begrotingsstukken van het bedrijf en het proces-verbaal van kasopneming uit 1932 blijkt dat de leiding van het bedrijf in handen was van de in Oud-Beijerland gevestigde keuringsveearts, die zo nodig werd waargenomen door de in Klaaswaal gevestigde dierenarts.

In 1931 stelde de gemeenteraad de Verordening op de Keuringsdienst van Vee en Vlees vast. Deze nieuwe dienst op grond van de Vleeskeuringswet en het Vleeskeuringsbesluit nam in 1932 de taken over van het Vleeskeuringsbedrijf van de gemeente, dat dan ook in dat jaar werd opgeheven.

Van de Soepcommissie te Oud-Beijerland zijn slechts archiefstukken bewaard gebleven uit de periode 1894-1898. Het betreft hoofdzakelijk een 'schrijfboek' met voornamelijk overzichten van inkomsten, uitgaven en aan individuele personen of gezinnen uitgedeelde soep en tarwebrood; alsmede correspondentie van leveranties van hulpmiddelen, brandstoffen en grondstoffen voor de soepbereiding.

In 1894 bestond de commissie uit 14 plaatselijke functionarissen: de burgemeester, de kantonrechter, de ontvanger der directe belastingen, de pastoor, de huisarts, het hoofd van de muloschool, het hoofd van de christelijke lagere school, een rustend landbouwer, een rentmeester tevens armmeester, nog een armmeester, een gemeenteraadslid, de directeur van de Waterleiding, een particulier, en nog een lid van wie de achtergrond niet is te lezen.

Het aantal personen c.q. gezinnen dat soep kreeg uitgedeeld, varieerde nogal, maar bedroeg nooit meer dan 25. Naast soep werd ook tarwebrood verstrekt. Voor het bereiden en uitdelen van de soep en tarwebrood werden inwoners ingeschakeld die daarvoor ook werkloon ontvingen.
De laatste aantekeningen van de Soepcommissie dateren uit 1898, maar daaruit blijkt niet dat de commissie in dat jaar is opgeheven dan wel is opgegaan in een andere instelling met ene dergelijk oogmerk.

Eind december 1845 stelde de gemeenteraad van Oud-Beijerland het Reglement en de Instructie voor het Algemeen Groot Armbestuur vast. Vervolgens vond op 5 januari 1846 de installatievergadering plaats van het Algemeen Groot Armbestuur. Het Armbestuur bestond toen uit: twee vertegenwoordigers van het gemeentebestuur, de groot armmeester en de boekhouder, tevens secretaris. Het kwam niet vaak in vergadering bijeen, en dan ook nog onregelmatig.

Opmerkingen van de beschrijver van de archieven van de gemeente Oud-Beijerland in 1996: “Over het archief van het burgerlijk armbestuur zijn weinig gegevens aangetroffen. Het bestaat voornamelijk uit de financiële reeks, de notulen en verder een kleine verzameling overige documenten. Waar het archief heeft berust, is niet bekend. Het is bij de opheffing van de Gemeentelijke Instelling voor Sociale Zaken in 1965 overgenomen door de gemeente die immers haar rechtsopvolger is.”