Felison werd in 1951 opgericht als vereniging die zich ten doel stelde de belangstelling voor beeldende kunst in de gemeente Velsen te bevorderen.
Het bereiken van dit doel werd bewerkstelligd door middel van het organiseren van tentoonstellingen, het houden van lezingen, filmvoorstellingen en excursies, het oprichten van een kunstbibliotheek en het verstrekken van adviezen op het gebied van de beeldende kunst. Leden van de vereniging werd de gelegenheid geboden hun werk te exposeren. Nadat in 1962 de vereniging werd omgezet in een stichting en er onderwijsmensen in het bestuur zitting namen, kreeg het expositiebeleid ook een educatief karakter. De tentoonstellingen in de expositieruimte in de Heidestraat te IJmuiden werden bezocht door groepjes kinderen van het basis- en voortgezet onderwijs. De verhuizing van Felison naar het noordelijk koetshuis van de buitenplaats Beeckestijn in 1972 maakte een einde aan de educatieve programma's, maar bood alle ruimte om meerdere facetten van de beeldende kunst te benaderen. In de tuin konden beeldententoonstellingen plaats vinden en ook aan architectuur, sieraden en mode kon in de toekomst aandacht besteed worden. Tot 1987 was er sprake van een periode waarin, dankzij toenemende professionalisering van het expositiebeleid en het grote animo van de bestuursleden, vele mooie tentoonstellingen georganiseerd werden. De stichting had een bestuursassistente in dienst als parttime kracht.

In 1987 werd door de gemeente Velsen de cultuurnota aangenomen wat aanleiding gaf tot veel onzekerheid en onvrede over op komst zijnde veranderingen. Felison zou als stichting moeten verdwijnen en samengevoegd worden met de Stadsschouwburg en het Witte Theater. Bovendien zou het expositiebeleid in Beeckestijn onder de hoede gaan vallen van een groep 'beeldende kunst' van de gemeentelijke kunstcommissie. De tentoonstellingen zouden weer een educatief karakter moeten gaan krijgen en bij voorkeur op een centrale locatie in Velsen plaatsvinden. Tegen deze plannen rezen bij de bestuursleden verschillende bezwaren.

Het gebrek aan autonomie in het te voeren beleid en de dominante positie van de theaterproducties na de reorganisatie, als ook de geringe financiële middelen die voor een centrale huisvesting uitgetrokken zouden worden, waren de onderwerpen waarover in de navolgende drie jaren veel gesproken en geschreven werd. Suggesties van het bestuur om het nieuwe beleid op een aantal punten aan te passen met maatregelen als het benoemen van een (parttime) kunsthistoricus ter ondersteuning en verkrijging van een visie op beeldende kunst en het opvoeren van meer inhoudelijke aandacht voor architectuur, vonden bij de gemeente geen gehoor. Het bestuur besloot geen verdere medewerking te verlenen aan de uitvoering van de plannen van de cultuurnota. Aangezien Felison voor de subsidie volledig afhankelijk was van de gemeente kon het zich in de bestaande vorm na 1990 niet langer handhaven. De stichting bleef na 1991 wel bestaan maar de activiteiten werden gereduceerd tot het verzorgen van een viertal tentoonstellingen per jaar in de foyer van de Stadsschouwburg.