In Haarlem waren sinds 1887 broeders van de Congregatie van de Broeders van Barmhartigheid van Sint Joannes de Deo gehuisvest in het St. Nicolaasgesticht aan de Jansstraat. Behalve dat de broeders belast waren met zorg voor de in dit gesticht opgenomen oudere hulpbehoevende mannen, wilden zij in Haarlem ook de thuisverpleging op zich nemen. Om deze werkzaamheden naar eigen inzicht en zonder bemoeienis van derden te kunnen verrichten, besloot de congregatie een eigen gesticht op te richten. Daartoe werd toen het gebouw van het St. Nicolaasgesticht aangekocht. Vervolgens verrees in de jaren 1891 en 1892 op een door de congregatie aan de Maerten van Heemskerkstraat aangekocht terrein een groot neogotisch gesticht, Joannes de Deo genaamd. In 1892 verhuisden de broeders vanuit het St. Nicolaasgesticht, dat toen verkocht werd, naar dit nieuwe gesticht dat tot 1907 voornamelijk fungeerde als instelling waar hulpbehoevende mannen werden verzorgd en verpleegd, maar zich daarna steeds meer tot een algemeen ziekenhuis ontwikkelde. Dit laatste ging ten koste van de thuisverpleging die, hoewel vanaf 1931 verricht als wijkverpleging in dienst van de Haarlemset Wit-Gele Kruisvereniging, voor de broeders slechts een bescheiden werkterrein vormde. In de jaren 1950 tot 1971 vonden er aan het gebouwencomplex aan de Maerten van Heemskerkstraat, dat inmiddels het St. Joannes de Deo-ziekenhuis genoemd werd, meerdere verbouwingen en moderniseringen plaats. In 1971 verhuisden de er toen nog wonende broeders binnen Haarlem deels naar het pand Schotersingel 89b en deels naar het pand Rijksstraatweg 332. Doordat het Haarlemse St. Joannes de Deo-ziekenhuis geen zelfstandig bestaansrecht bleek te hebben, ging het in 1991 door fusie op in het Kennemer Gasthuis, waarvoor in Haarlem Noord een nieuw ziekenhuis gebouwd werd dat in 2006 in gebruik genomen werd. Het St. Joannes de Deo-ziekenhuis sloot toen zijn deuren. Het complex werd gesloopt op het hoofdgebouw na dat tot appartementen verbouwd werd