Op 29 april 1943 maakte de Duitse bezetter bekend dat Nederlandse oud-militairen zich opnieuw moesten melden voor krijgsgevangenschap. Bij niet opvolgen zouden strenge maatregelen genomen worden.
Deze mededeling zette kwaad bloed bij de bevolking en was reden om protestacties te organiseren.
Boeren lieten hun melk niet ophalen door de melkrijders van de zuivelfabrieken maar lieten hun melk weglopen in de sloot. Veel burgers haalden met emmers verse melk bij de boeren.
Johannes Brandsma (later burgemeester van Leeuwarden) was toen hoofd van de afdeling Akkerbouw van het Voedselcommissariaat. Hij vertelt over de grote onrust bij de medewerkers na deze mededeling. Directeur Ir. Oosterbaan waarschuwt om geen onverwachte acties te ondernemen vanwege de gevolgen.
Het openbare leven kwam die vrijdag stil te liggen, behalve de veemarkt. In de nacht werd de spoorlijn Leeuwarden – Groningen gesaboteerd. De algemene staking brak in de loop van vrijdag spontaan uit. Als reactie kwam Rijkscommissaris Seyss-Inquart met het politie-standrecht: op stakers mocht direct geschoten worden.
Wiebe en Jetske de Jong vertellen over deze tijd op de boerderij bij Bartlehiem.
Wiebe Leenstra vertelt over zijn tijd als directeur van de zuivelfabriek in Bartlehiem. Na twee dagen van de ‘melkstaking’ viel de Grüne Polizei de fabriek binnen. Leenstra werd verantwoordelijk gehouden voor de stakingsactie en werd meegenomen naar het Weeshuis, samen met een medewerker en boer Mellema. Na verhoor werd Leenstra vrijgelaten, later ook de anderen.
Vanaf zaterdag werd er weer normaal gewerkt op het kantoor van het Voedselcommissariaat. Beauftragte Ross waarschuwde Oosterbaan dat werkweigeraars direct werden doodgeschoten, daarna riep Oosterbaan zijn medewerkers op niet te gaan staken vanwege het grote risico.

Interviews met verzetsmensen, onthulling oorlogsmonument Kollumerpomp, dodenherdenking

Film over familie Blumenstein, Else Blumenstein. Over de vele herinneringen in de jaren 1940-1945 ondergedoken bij de familie Dijkstra (Dilledijk). In deze film vele interviews met betrokkenen en ook locaties opgezocht waar het verhaal begon. Lezingen gehouden onder de jongeren en ook beelden uit 1940-1945.

Henry Blumenstein wordt gevolgd in zijn zoektocht naar zijn oorlogsverleden in Friesland, en het lot van zijn vader en moeder in de Tweede Wereldoorlog. Lange tijd heeft Henry zijn oorlogsverleden verborgen gehouden maar op latere leeftijd ging hij op zoek om antwoord te krijgen op zijn vragen.

Henry (oorspronkelijke naam Heinzi) werd 1935 geboren in Wenen.
Door het groeiend antisemitisme werd de vader van Henry gedwongen het land te verlaten en reisde naar de Verenigde Staten. Moeder Else en Henri konden in 1939 ook vertrekken op de boot St. Louis richting Cuba. Daar werd de boot geweigerd om aan te meren, hetzelfde gebeurde in Florida. Noodgedwongen moest de boot terugvaren naar Duitsland, waar Else besloot door te reizen naar het veiliger Amsterdam, waar ze konden wonen op de 3e etage van de Hemonystraat 52. Maar na de bezetting in mei 1940 was het gevaar te groot en konden moeder en kind 2 jaar niet naar buiten.
Na een inval in januari 1943 door de Duitsers werd de grootmoeder meegenomen en verdween voorgoed. Moeder Else besluit te vluchten en geeft de 7-jarige Henry in maart 1943 mee aan een vrouw die hem meenam naar het gezin van de familie Dijkstra op boerderij “De Dille” in Easterwierrum (Oosterwierum), geregeld door het Friese verzet. Het gezin telde acht kinderen. De schuilnaam van Henry was Hans Bakker, hij deed eerst mee als misdienaar in de R.K.-kerk en ging naar school maar door zijn te joodse uiterlijk kon hij niet langer in het openbaar verschijnen. Later werd in het gezin nog een Joods jongetje opgenomen. Als het te gevaarlijk werd moesten zij zich verstoppen in de aardappelkelder.
Omdat er ook gevaar dreigde van buren mochten de andere kinderen uit het gezin niets vertellen over de Joodse jongens.