`Romantiek op de schaats en een scheet onder het bidden` noemde Hans Beerekamp in NRC Handelsblad deze driedelige serie, een poging tot het maken van een soort Nederlandse HEIMAT (1984 van Edgar Reitz). Het eerste deel begint in het Friese Lemmer, anno 1949. Heerschop leeft er met zijn familie in een gesloten gemeenschap aan de Zuiderzee. De dromen, fantasieën en ontwakende seksualiteit van de veertien-jarige botsen met de dagelijkse realiteit. Als de dood (van een verre grootvader en een lief buurmeisje) zich voor het eerst in zijn leven aandient zoekt hij troost in de afgedankte vuurtoren van het dorp, de geheime plek waar tieners mijmeren over het leven. In het tweede deel wordt Heerschop verliefd op de onbereikbare notarisdochter en componeert hij voor haar een serenade op zijn trompet. Tuinman, zijn vader, die sleepbootkapitein hoopte te worden, wordt gepasseerd door het gekonkel van de dominee en de ouderlingen. In het derde en laatste deel doet het `echte` leven zijn intrede met de terugkeer van zijn broer uit Nederlands- Indië. Heerschops eerste bezoek aan Amsterdam confronteert hem met zijn roeping, de klassieke muziek. De invloed van Federico Fellini`s AMARCORD (1973) zal niemand ontkennen, ook Verhoeff niet die zijn jeugdherinneringen zelf opschreef zonder er meteen een autobiografie van te maken. Het melodramatische wordt door de ironiserende toon weggeveegd. Knap vakwerk, door en door Hollands, maar vaak ontroerend en steeds oprecht menselijk. Het scenario is van regisseur Verhoeff. Het camerawerk is van Paul van den Bos.

Bron: VPRO (https://www.vpro.nl/cinema/films/film~486327~de-vuurtoren~.html)

Earst wurdt der kofjedronken, Tsjêbbe syn frou en Teake Oppewal binne dêr ek by. Oer de priis, de gongelstok fan Hans Berghuis, wurdt sein dat it yn bysûndere literêre priis is, om’t it ek oan bûtenlanners útrikt wurde kin. De stok komt út de erfenis fan Hans Berghuis. Dêrnei sitte Tsjêbbe, frou en beide bern yn it teater. Earst wurdt de gong fan saken útlein en mear fan sokke tarieding. Dan folget in stikje sûnder lûd, mei opnamen fan benammen it publyk. Dan wurdt der yn in taspraak ferteld oer it ûntstean fan de Hans Berghuis-priis. De gongelstok kin sjoen wurde as in symboal fan ûnderstiping, mar as priis sjogge se it leaver as in symboal fan krêft. Ferfolgens komt Teake Oppewal op it toaniel en hâldt in lofrede foar Tsjêbbe, mei dêryn wat anekdoates ferwurke. Dan komt it oan de útrikking fan de Hans Berghuis-priis ta. Neitiid wurdt Tsjêbbe lokwinske troch û.o. de bern. Syn soan sprekt him oan mei ‘Tsjêbbe’. Yn it skoft tanket Tsjêbbe Teake foar syn lofrede. Nei it skoft draacht Tsjêbbe it gedicht Fan oer see en fierder foar.

Van geluk gesproken is een Nederlandse film uit 1987 van Pieter Verhoeff, met als internationale titel Count your Blessings. De hoofdrollen worden gespeeld door Peter Tuinman, Olga Zuiderhoek en Gerard Thoolen.

Het thema van de film is het langs elkaar heen leven van mensen in hun zoektocht naar geluk en het scenario volgt grotendeels de gelijknamige roman van Marijke Höweler uit 1982. De kritieken waren goed en de makers werden onderscheiden met drie Gouden Kalveren, maar in de bioscopen flopte de film. Er kwamen niet meer dan 12.000 bezoekers en de recette bedroeg ongeveer 48.000 euro.

In een Amsterdams huis wonen verschillende bewoners, verspreid over drie verdiepingen. Op de benedenverdieping woont Wouter Kalk, vrijgezel. Boven hem verblijven de kinderen van de eigenaar van het huis en verder Martijn en Martje Wilbrink. Deze studenten zijn broer en zus en afkomstig uit een welgesteld en intellectueel milieu. De bovenste verdieping ten slotte wordt ingenomen door de mislukte zangeres Karin met haar twee dochters. Ze is gescheiden en woont nu samen met de werkloze, af en toe klussende metselaar Harrie.

Vlak voor kerstmis besluit Wouter zijn moeder uit het verzorgingshuis te halen, ze is dement en hij wil haar voortaan verzorgen. Wouter komt bij de voordeur Martje tegen. Ze is net terug van college waar ze heeft geleerd over moederliefde. Volgens haar professor kent een resusaapje geen moederliefde en is ook niet in staat dergelijke liefde te geven. Net als ze naar binnen willen gaan, komt ook Karin met haar dochter aanlopen. De deur gaat open en het slecht verlichte trappenhuis wordt zichtbaar, even zijn de drie milieus van het huis met elkaar verbonden, in hun zoektocht naar een beetje geluk. In de loop van het jaar gaan de levens langzaam verder en zo nu en dan komen ze met elkaar in aanraking.

Tsjêbbe sil te reedriden, tegearre mei Cora. Earst bûten de iishal, dan deryn, kaartsje keapje, redens ûnderbine. Verhoeff freget wat it reedriden foar Tsjêbbe betsjut. Dêr krijt er net rjocht in andert op. Tsjêbbe hat in foarm fûn om tegearre mei Cora te riden, dat hieltyd better giet. Se binne no mei it bochtewurk oan de gong. Verhoeff freget oft de sensaasje fan it reedriden no itselde is as earder, doe’t Tsjêbbe noch wol sjen koe. Tsjêbbe seit dat it no itselde fielt as earder, mar hy kin net mear allinnich ride, der moat altyd ien by. Earder wie hy in fertsjinstlik reedrider, hy hat sels yn de Fryske seleksjegroep sitten, ûnder lieding fan Jeen van den Berg. Dan geane Tsjêbbe en Cora de baan op. Nei de tiid fertelt Tsjêbbe dat hy fernimme kin dat hy jierrenlang gjin bochtewurk mear dien hat. Hy hat it swit dik op ´e holle te stean. Hy fertelt wer oer de seleksjegroep. Earst gienen se nei de iisbaan yn Dimter, mar letter waard Thialf boud. Hy hat it begjin fan Thialf meimakke. Oer it reedriden mei syn handikep, seit hy dat er it moai fynt dat er sa’n soad minsken op klapredens ride, want dan hearst se goed oankomme. Doch is Tsjêbbe mear in natueriis-rider. Verhoeff freget oft hy wolris in gedicht oer it reedriden makke hat. Dat hat er net, mar Tsjêbbe ferwiist yn de lêste rigels fan It doarp always ready wol nei it iis en de winter. Doe’t Tsjêbbe 14 jier wie (1963) waard de alvestêdetocht ferriden. Hy hie graach meidien, mar dat mocht net om’t er noch ûnder de 18 wie. Doe’t er letter hearde hoe’n swiere tocht at it west hat, spiet him dat al wat minder. Dêrnei noch in skoft opnamen fan Tsjêbbe en Cora op it iis, mar dêr is gjin lûd by.