Tsjêbbe zit in zijn studeerkamer in de schuur. Hij typt gedichten op zijn laptop waarop ook spraaksoftware is geïnstalleerd. Het is echter een Nederlandstalig spraakprogramma, waardoor Friese zinnen niet altijd juist worden weergegeven. Door dichtregels aan het spraakprogramma voor te lezen en ze steeds opnieuw af te spelen, leert Tsjêbbe de tekst van een gedicht uit zijn hoofd. Ook typt hij teksten met behulp van het spraakprogramma, omdat hij ze dan letter voor letter kan laten voorlezen om te controleren of hij het goed heeft getypt. Soms maakt hij eerst een geluidsopname van de tekst van een gedicht en werkt het later uit, een andere keer typt hij het gedicht rechtstreeks in het tekstverwerkingsprogramma. Tsjêbbe heeft nooit braille geleerd omdat hij nog wel gewoon heeft kunnen lezen. Toen hij zijn gezichtsvermogen verloor, was hij naar eigen zeggen te oud om het brailleschrift nog onder de knie te krijgen. Alles wat Tsjêbbe wil lezen, moet hem worden voorgelezen of moet op een geluidsband staan. ‘De leginde fan it ljocht’, het gedicht waar Tsjêbbe nog mee bezig is, werd in 2006 op Oerol voorgedragen, met muzikale begeleiding. Bij het project waren meer dan 22 personen betrokken. Tussentijdse opname waarin Tsjêbbe vanuit zijn huis naar de schuur (studeerkamer) loopt. Daarna opnamen in de keuken. Tsjêbbe zet thee en smeert boterhammen (met tomaat als beleg). Intussen komt zijn zoon binnen. Hij heeft ‘erge honger’, maar ‘hij moet nog maar eventjes wachten’. Tsjêbbe en Pieter Verhoeff zitten aan tafel. Verhoeff vraagt hem iets over de bijzondere wandelstok van Tsjêbbe’s vader. Deze heeft nog een andere functie: je kunt er ook de schofthoogte van een paard mee opmeten. Ze zitten eerst wat te praten in de studeerkamer en daarna brengt Tsjêbbe spullen uit de studeerkamer naar de woonkamer.