Auke bemoeide zich niet met de wereld om zich heen. Hij wilde niet met de mensen praten, behalve met Rients. "Ik filmde altijd dat hij de zeedijk op liep. Hij vond het mooi om de zee en het land in één blik te zien", vertelt Westra. "En wat kon die man praten, dat had niemand gedacht. Als er bijvoorbeeld vliegtuigen overvlogen als hij buiten stond, dan begon hij op ze te vloeken. Ik kon dat helaas niet vastleggen, want we hadden nog geen geluid bij de film." Westra kreeg heel veel reacties van zijn dorpsgenoten op deze films. "Van binnen voelde ik wel dat het allemaal mooie mensen waren die ik filmde, maar pas later als ik de reacties hoorde, wist ik hoeveel het betekende. De filmpjes gaven antwoord op vragen die mensen hadden." Westra filmde zaken waar mensen een beetje bang voor waren en dingen waar ze niks van wisten. "Door mijn films konden ze het nu goed bekijken. Die beelden blijven voor altijd bestaan. Het was een mooie tijd."

Alle andere collega journalisten stonden in de pyama buiten, maar Dick had de tijd genomen om zich om te kleden en zijn materiaal te pakken. "Ik heb ook nooit echt over hem in gezeten. Hij redde zich wel." Naast de veiligheid vertrouwde Lina hem ook volledig als het ging om de vrouwen. "Hij ging op pad met de mooiste dames. zelfs ook met koningin Juliana negen weken lang. Daar ben ik nooit jaloers op geweest. We vertrouwden elkaar. Ik vertrouwde hem in dat het goed zou komen."
Kinderen
Naast zijn drukke leven had Dick ook nog een kinderwens. Maar ook dat ging niet op de doorsnee manier. Via zijn werk in Vietnam ontmoette hij de vrouw van de ambassadeur. Zij werkte met een adoptieproject. Lina zei haar werk op als arts-assistent en een paar maanden later kwam hun eerste dochter Esther met het vliegtuig aan in Nederland. Het meisje was echter zeer ziek. "Ik was verpleegster. Daarom heb ik voor haar gezorgd, zowat een jaar lang in het ziekenhuis. Op die manier ben ik toch een soort van zwanger geweest en heb ik veel tijd met haar gehad." Vier jaar later adopteerden ze nog een kindje uit Bangladesh: Eva. Terwijl Lina thuis bleef om voor beide meisjes te zorgen ging Dick gewoon weer verder met zijn drukke werkleven. "Voor de kinderen heb ik alles opgezegd. Ik wil niet zeggen dat Dirk mij vervolgens heeft opgezadeld met de kinderen, maar ik stond er wel alleen voor het grootste gedeelte van de tijd." In 2013 is Dick gestorven. Lina mist hem nog iedere dag. "Het is soms ook confronterend om zijn films terug te zien. Ik denk veel aan hem. Met de storm laatst op het eiland bijvoorbeeld ook. Ik denk dan steeds: dit had hij geweldig gevonden om te filmen." Nu Dick er niet meer is, vindt Lina het ook zwaar om een eigen identiteit te vinden op het eiland. Ze doet er daarom alles aan om bij de gemeenschap te horen. Zo is ze bij alle activiteiten aanwezig, en probeert ze toch weer wat voor zichzelf op te bouwen.