Raphael Tuch (1821-1900), een Pruisische vluchteling die al snel zijn achternaam wijzigde in Tuck, opende in 1866 in Londen een werkplaats voor de verkoop van ingelijste chromolitho’s. Dit bedrijfje dat in 1870 werd omgedoopt tot Raphael Tuck & Sons, zou onder het directeurschap van zoon Alphons een wereldspeler worden op het gebied van de productie van prentbriefkaarten. De eerste serie werd in 1898 gelanceerd en was meteen een groot succes. De eerste series waren vooral ‘dierenseries’, later gevolgd door o.a. de beroemde “Oilette”-serie, vanaf 1903. Bekende artiesten tekenden prentbriefkaarten voor de firma, die de ideeën voor de kaarten in Engeland ontwikkelde, maar het drukwerk in Duitsland liet uitvoeren. Het bedrijf groeide en bloeide en had uiteindelijk vestigingen in Londen, Berlijn, Parijs, Toronto en New York. De vestigingen in andere landen kregen de vrije hand om lokale fotografen en tekenaars aan te trekken voor het ontwikkelen en produceren van prentbriefkaartenseries die meer aansloten op de plaatselijke smaak. In Berlijn bijvoorbeeld ontwikkelde dochterbedrijf ‘Tuck’s Postkarte’ talloze series voor het Duitstalige gebied (alle prentbriefkaarten in de Van Rijn-verzameling zijn Duitstalig). De series die uitgegeven werden, waren gewoon los te koop en werden een geliefd verzamelobject. Bedrijven over heel de wereld (zoals Van Rijn’s Mosterdfabrieken in Utrecht, Holland) kochten series aan, voorzagen de kaarten van hun naam en/of logo op de achterzijde en verspreidden ze als reclameprentbriefkaart. Tegenwoordig zijn de kaarten nog steeds een geliefd verzamelobject. Het bedrijf is in 1959 overgenomen.