Raphael Tuch (1821-1900), een Pruisische vluchteling die al snel zijn achternaam wijzigde in Tuck, opende in 1866 in Londen een werkplaats voor de verkoop van ingelijste chromolitho’s. Dit bedrijfje dat in 1870 werd omgedoopt tot Raphael Tuck & Sons, zou onder het directeurschap van zoon Alphons een wereldspeler worden op het gebied van de productie van prentbriefkaarten. De eerste serie werd in 1898 gelanceerd en was meteen een groot succes. De eerste series waren vooral ‘dierenseries’, later gevolgd door o.a. de beroemde “Oilette”-serie, vanaf 1903. Bekende artiesten tekenden prentbriefkaarten voor de firma, die de ideeën voor de kaarten in Engeland ontwikkelde, maar het drukwerk in Duitsland liet uitvoeren. Het bedrijf groeide en bloeide en had uiteindelijk vestigingen in Londen, Berlijn, Parijs, Toronto en New York. De vestigingen in andere landen kregen de vrije hand om lokale fotografen en tekenaars aan te trekken voor het ontwikkelen en produceren van prentbriefkaartenseries die meer aansloten op de plaatselijke smaak. In Berlijn bijvoorbeeld ontwikkelde dochterbedrijf ‘Tuck’s Postkarte’ talloze series voor het Duitstalige gebied (alle prentbriefkaarten in de Van Rijn-verzameling zijn Duitstalig). De series die uitgegeven werden, waren gewoon los te koop en werden een geliefd verzamelobject. Bedrijven over heel de wereld (zoals Van Rijn’s Mosterdfabrieken in Utrecht, Holland) kochten series aan, voorzagen de kaarten van hun naam en/of logo op de achterzijde en verspreidden ze als reclameprentbriefkaart. Tegenwoordig zijn de kaarten nog steeds een geliefd verzamelobject. Het bedrijf is in 1959 overgenomen.

Raphael Tuch (1821-1900), een Pruisische vluchteling die al snel zijn achternaam wijzigde in Tuck, opende in 1866 in Londen een werkplaats voor de verkoop van ingelijste chromolitho’s. Dit bedrijfje dat in 1870 werd omgedoopt tot Raphael Tuck & Sons, zou onder het directeurschap van zoon Alphons een wereldspeler worden op het gebied van de productie van prentbriefkaarten. De eerste serie werd in 1898 gelanceerd en was meteen een groot succes. De eerste series waren vooral ‘dierenseries’, later gevolgd door o.a. de beroemde “Oilette”-serie, vanaf 1903. Bekende artiesten tekenden prentbriefkaarten voor de firma, die de ideeën voor de kaarten in Engeland ontwikkelde, maar het drukwerk in Duitsland liet uitvoeren. Het bedrijf groeide en bloeide en had uiteindelijk vestigingen in Londen, Berlijn, Parijs, Toronto en New York. De vestigingen in andere landen kregen de vrije hand om lokale fotografen en tekenaars aan te trekken voor het ontwikkelen en produceren van prentbriefkaartenseries die meer aansloten op de plaatselijke smaak. In Berlijn bijvoorbeeld ontwikkelde dochterbedrijf ‘Tuck’s Postkarte’ talloze series voor het Duitstalige gebied (alle prentbriefkaarten in de Van Rijn-verzameling zijn Duitstalig). De series die uitgegeven werden, waren gewoon los te koop en werden een geliefd verzamelobject. Bedrijven over heel de wereld (zoals Van Rijn’s Mosterdfabrieken in Utrecht, Holland) kochten series aan, voorzagen de kaarten van hun naam en/of logo op de achterzijde en verspreidden ze als reclameprentbriefkaart. Tegenwoordig zijn de kaarten nog steeds een geliefd verzamelobject. Het bedrijf is in 1959 overgenomen.

Raphael Tuch (1821-1900), een Pruisische vluchteling die al snel zijn achternaam wijzigde in Tuck, opende in 1866 in Londen een werkplaats voor de verkoop van ingelijste chromolitho’s. Dit bedrijfje dat in 1870 werd omgedoopt tot Raphael Tuck & Sons, zou onder het directeurschap van zoon Alphons een wereldspeler worden op het gebied van de productie van prentbriefkaarten. De eerste serie werd in 1898 gelanceerd en was meteen een groot succes. De eerste series waren vooral ‘dierenseries’, later gevolgd door o.a. de beroemde “Oilette”-serie, vanaf 1903. Bekende artiesten tekenden prentbriefkaarten voor de firma, die de ideeën voor de kaarten in Engeland ontwikkelde, maar het drukwerk in Duitsland liet uitvoeren. Het bedrijf groeide en bloeide en had uiteindelijk vestigingen in Londen, Berlijn, Parijs, Toronto en New York. De vestigingen in andere landen kregen de vrije hand om lokale fotografen en tekenaars aan te trekken voor het ontwikkelen en produceren van prentbriefkaartenseries die meer aansloten op de plaatselijke smaak. In Berlijn bijvoorbeeld ontwikkelde dochterbedrijf ‘Tuck’s Postkarte’ talloze series voor het Duitstalige gebied (alle prentbriefkaarten in de Van Rijn-verzameling zijn Duitstalig). De series die uitgegeven werden, waren gewoon los te koop en werden een geliefd verzamelobject. Bedrijven over heel de wereld (zoals Van Rijn’s Mosterdfabrieken in Utrecht, Holland) kochten series aan, voorzagen de kaarten van hun naam en/of logo op de achterzijde en verspreidden ze als reclameprentbriefkaart. Tegenwoordig zijn de kaarten nog steeds een geliefd verzamelobject. Het bedrijf is in 1959 overgenomen.

Cornelis Jamin (Boxmeer, 1850) verhuisde op zijn 20e naar Rotterdam, waar hij een straathandel in zoetwaren begon. Al snel veranderde de straathandel in een officiële banketbakkerij met een suikerwerkfabriekje. Na 10 jaar had hij twee suikerwerkfabriekjes en 1883 had Nederland zijn eerste Jamin winkel, daarna verrezen overal in Rotterdam en daarbuiten nieuwe Jamin filialen. In 1907 waren er 50 filialen door heel het land, waaronder het eerste filiaal in Utrecht, geopend in 1907. Op het hoogtepunt in de jaren vijftig en zestig van de 20e eeuw waren er meer dan 600 Jamin winkels ( in Utrecht had Jamin in 1951 tien filialen). Eind 2007 werd Jamin overgenomen door een groep investeerders die het merk opnieuw op de kaart hebben gezet. Het is niet duidelijk waar de etalages gefotografeerd zijn; dat kan 'overal' zijn geweest.

Cornelis Jamin (Boxmeer, 1850) verhuisde op zijn 20e naar Rotterdam, waar hij een straathandel in zoetwaren begon. Al snel veranderde de straathandel in een officiële banketbakkerij met een suikerwerkfabriekje. Na 10 jaar had hij twee suikerwerkfabriekjes en 1883 had Nederland zijn eerste Jamin winkel, daarna verrezen overal in Rotterdam en daarbuiten nieuwe Jamin filialen. In 1907 waren er 50 filialen door heel het land, waaronder het eerste filiaal in Utrecht, geopend in 1907. Op het hoogtepunt in de jaren vijftig en zestig van de 20e eeuw waren er meer dan 600 Jamin winkels ( in Utrecht had Jamin in 1951 tien filialen). Eind 2007 werd Jamin overgenomen door een groep investeerders die het merk opnieuw op de kaart hebben gezet. Het is niet duidelijk waar de etalages gefotografeerd zijn; dat kan 'overal' zijn geweest.

Cornelis Jamin (Boxmeer, 1850) verhuisde op zijn 20e naar Rotterdam, waar hij een straathandel in zoetwaren begon. Al snel veranderde de straathandel in een officiële banketbakkerij met een suikerwerkfabriekje. Na 10 jaar had hij twee suikerwerkfabriekjes en 1883 had Nederland zijn eerste Jamin winkel, daarna verrezen overal in Rotterdam en daarbuiten nieuwe Jamin filialen. In 1907 waren er 50 filialen door heel het land, waaronder het eerste filiaal in Utrecht, geopend in 1907. Op het hoogtepunt in de jaren vijftig en zestig van de 20e eeuw waren er meer dan 600 Jamin winkels ( in Utrecht had Jamin in 1951 tien filialen). Eind 2007 werd Jamin overgenomen door een groep investeerders die het merk opnieuw op de kaart hebben gezet. Het is niet duidelijk waar de etalages gefotografeerd zijn; dat kan 'overal' zijn geweest.

De afbeelding is gepubliceerd in Utrecht in Woord en Beeld, een geïllustreerd familieweekblad voor stad en provincie, jrg. 2 (1926-1927), nr. 02, op pg. 17 (voorpagina). Zie ook cat.nr. 870469.