Geschenk aan de Congregatie Fraters van O.L.V. van Barmhartigheid bij het afscheid van de congregatie in Loon op Zand op 1 oktober 1974. Het bord is namens de congregatie in ontvangst genomen door frater Remigius Heesbeen.

Op de bovenzijde van de deksel een voorstelling van verschillende architectonische en natuurlijke symbolen voor verschillende landen. Bovenaan de voorstelling het logo van de KLM en de tekst "uit achting voor het werk van de fraters van Scherpenheuvel". Op de voor- en achterzijde van het doosje de afkorting "K.L.M." en aan de beide zijkanten van het doosje een afbeelding van een vliegtuig. De Fraters van Tilburg waren vanaf 1886 werkzaam op de Nederlandse Antillen. Ze waren betrokken bij de oprichting van het weeshuis te Scherpenheuvel in 1920 en verzorgden er onderdak en onderwijs voor weesjongens.

Op de cassette het opschrift: 'Institut Ste Marie'. I.M.I. Rotterdam. Het ' Institut Ste Marie' in de Van Vollenhovenstraat te Rotterdam was een school voor uitgebreid lager onderwijs van de Zusters van JMJ. In de 'Pius-almanak' (1911) staat de school als volgt omschreven: "School voor den deftigen stand, uitgebreid lager onderwijs, Fransche-, Hoogduitsche- en Engelsche talen, nuttige en fraaie handwerken, zang en muziek". In het archief van JMJ (map 'Rotterdam St. Mariascholen') is een prospectus van de school aanwezig: 'Institut Ste Marie. Inrichting van opvoeding en onderwijs onder het bestuur der Zusters van het Gezelschap J.M.J. te Rotterdam, Van Vollenhovenstraat No. 10'. Het doel van de school wordt als volgt omschreven: "aan jongejuffrouwen uit den deftigen stand eene godsdienstige en met de eischen van haren stand overeenkomstige opvoeding te geven". Een van de vakken is: "nuttige en fraaie handwerken". De handwerkjes zijn vermoedelijk gemaakt door Maria Mathea (Riet) Strijbos (1907-1989) tijdens haar opleiding op het 'Institut Ste Marie'.

Ook wel chambrette genoemd: een afgeschermd gedeelte op de slaapzaal met slaapplaats voor één persoon. De inventaris bestaat uit: een beddenbak met spiraal, matras (voorheen strozak), matrasdek, onderlaken, kussen, slopen, lakens en sprei. Een gordijn. Een kleine klerenkast met daarin een doosje met onder andere een luizenkam, speldenkussen en schoenlepel. Een celbankje, dat 's avonds voor het gordijn werd gezet met daarop de kleding. Een kaarsenstandaard voor degene die 's avonds later op de slaapzaal kwam. Een waterkan, wasbak en po. Een kruisbeeld en wijwaterbakje. En een rozenkrans, die op het teruggeslagen laken werd gelegd. De bijgevoegde spelden waren nodig om de kap vast te spelden.

Zwarte toog (1) die aan de voorzijde geheel opengemaakt kan worden middels knopen. Voorzien van twee steekzakken op heuphoogte, een opstaand kraagje aan de hals en grote omslagen aan de mouwen. De binnenzijde is tot de middel gevoerd en voorzien van een binnenzakje op de linkerborst. Over de kraag droegen de fraters een witte boord (2). Als schoeisel droegen de fraters in de beginjaren van de congregatie pantoffels met een leren riempje. Rond 1894 kwam de lage schoen in gebruik, deze moest zo eenvoudig mogelijk zijn en mocht vooral geen 'neus' hebben. Als hoofdbedekking gebruikten de fraters een halfhoge 'kachelpijp'. Rond 1930 kwam de slappe zwarte gleufhoed in gebruik. Vanaf oktober 1954 voldeed ook een zwarte baret, die gemakkelijker in de zak gestoken kon worden. Tot ca. 1950 droegen de fraters onder de toog een pofbroek en een onderhemd van baai. Ook droegen ze een zakhorloge. Begin 1954 werden deze dingen vervangen door een polshorloge, overhemd en lange broek. De cingel moest van dezelfde stof zijn als de toog. De rozenkrans werd in de zak bewaard en niet, zoals bij veel kloostergemeenschappen gewoon was, aan de cingel gedragen. Het kruis dat de fraters aan een zwart koordje om de nek droegen werd óf onder de singel gestoken óf in de binnenzak, in het zogenoemde 'H. Hartkappelletje'. Het kruis van fraters in Nederland was koperkleurig (3), het kruis voor de fraters in de missie zilverkleurig (4). Vanaf ca. 1958 mochten de fraters een zwart pak met wit boordje en een zwart overhemd dragen als ze dat wensten. Aan de vooravond van het vertrek naar de eerste missie van de Fraters te Malang (Indonesië) op 6 februari 1928 gaf aartsbisschop Henricus van de Wetering tijdens zijn bezoek aan dat witte kleding in de missie beter zou zijn. In de missie droegen de Fraters van Utrecht een witte toog (5) en witte cingel.

met opschrift "Rel. Ursulinen "Jerusalem" Venray (1); Centrale Bibliotheek "Jerusalem" Venray (2); Lakstempel met gelijkarmig kruis (3) en tussen de armen van het kruis vier kleine kruisjes; Lakstempel met een omkaderd monogram JMJ (4) met daar omheen bloemranken en bovenop het kader een kruis, anker en hart (geloof, hoop en liefde). In de afgesneden bovenste twee hoeken van het stempelvlak twee stralende zonnen. Het huis te Maastricht van de Ursulinen heette J.M.J.; ovalen inktstempel van het "Zed. Lich. "Notre Dame de Lorette" aan de "Grote Gracht 74 Maastricht" (5); ronde lakstempel met daarop de afkorting "O.S.U." (Ordo Sancta Ursula) (6); kleine ovalen lakstempel met daarop het brandend hart van Jezus en in het hart de initialen "T.H." (7); ronde lakstempel met de letters "SC" erop (8); kleine rechthoekige lakstempel met eveneens de letters "SC" (9); (deel van?) een kleine houten lakstempel met daarop Chinese karakters (10); ovalen stempel in hoogdruk met gegutste afbeelding van twee liggende dieren (schapen?) in het stro met daaronder de initialen "M.v.D." (11). Daarbij een soort mesje om de was te kunnen snijden of weghalen(?) (12).

Pater Wolff, geboren in Luxemburg, had zijn priesteropleiding gevolgd in Keulen. Na het herstel in 1814 van de jezuïetenorde trad hij in bij de Vlaamse jezuïeten. In 1816 werd hij benoemd als pastoor in Culemborg, van oudsher een jezuïetenstatie. In Culemborg werd pater Wolff de drijvende kracht achter de oprichting van de Pédagogie Chrétienne, waaruit de congregatie van JMJ is voortgekomen.

In het bordspel doorloopt de zuster op speelse wijze haar leven in het klooster via tien ladders van elk tien sporten. Ze begint in het postulaat, komt vervolgens in het noviciaat, daarna in het juvenaat en later in de probatie. Dit zijn de vier fasen in de vorming van de ursulinen: een half jaar postulaat, twee jaar noviciaat, drie jaar juvenaat en dan na ongeveer tien jaar kloosterleven een half jaar probatie. Tijdens het spel moeten er vragen worden beantwoord over de geschiedenis en de spiritualiteit van de ursulinen uit het bijbehorende boekje 'Ursulinenspel'. Bovendien moeten er op de sporten met een rood nummer een vraag 'kloosterlijke tucht' en op de bovenste sport van elke ladder een vraag 'Canonieke visitatie' worden beantwoord. Er zijn 6 verschillende speelfiguren, vormgegeven als zes verschillende zusters: Modesta, Simplicia, Dolorosa, Perseverata, Hilaria en Cordata. Van alle 6 de speelfiguren zijn drie varianten, gebaseerd op de kleding in de verschillende fasen: postulant, novice en geprofeste zuster. De 4 aanwezig spelborden verschillen van elkaar in de afbeelding bovenaan het bord. Op één bord is een gouden kroon weergegeven (1), omhoog gehouden door twee engelen. Links en rechts van de kroon een banderol met de tekst "Wie overwint, hem zal ik de kroon van het leven geven". Op een tweede bord staat bovenaan een godslamp afgebeeld met twee brandende wierookschalen (2). Op een ander bord zit bovenaan links de H. Ursula op een gouden troon in de wolken (3) terwijl vanuit de bovenzijde van de wolken de hoofden van drie gesluierde zusters met kaarsen en vier gesluierde zusters met palmtakken tevoorschijn komen. Aan de rechterkant staat een lege stoel met het embleem van de orde in de rug: de zitplaats waar de zusters om strijden. Het laatste bord lijkt op de voorgaande met het verschil dat de figuren op iets andere wijze zijn weergegeven en rechts is nog een afbeelding van de H. Ursula weergegeven als koningsdochter met kroon en twee pijlen (4).

Zuster Agnes (Henrica van Doorn, 1817-1892) was de eerste algemeen overste van de Zusters van Sint Jozef. Zuster Bonaventura (Anna Berardina Massop, 1832-1904) was de eerste overste van het ziekenhuis [het St. Elisabeth Gast- of Ziekenhuis?]. Op het plaatje van zuster Agnes de tekst: "De Eerw. Zusters Agnes Algem. Overste der Congregatie van den H. Joseph Geb. te Uithoorn 10 Sept. 1817 Overl. te Amersfoort 12 maart 1892 R.I.P." Op het plaatje van zuster Bonaventura de tekst: "Eerw. Zuster Bonaventura Overl. 6 Nov. 1904".

Feestset uit de kapel van het moederhuis Mariadal , Vincentiusstraat 5, Roosendaal. Bestaande uit 2 grote lusters (13 kaarsen per kandelaar), 2 kandelaars voor de paaskaars, 6 kandelaars voor het hoofdaltaar en 8 kandelaars voor de zijaltaren. Alle kandelaars hebben druipschaaltjes. Los erbij: set van 26 druipschaaltjes.

Het gezelschap van de Vrouwen van Bethanië werd gesticht in 1919 met als doelstelling catechisatiewerk en geestelijke vorming. Het gezelschap bestond in de eerste decennia uit actieve en contemplatieve leden. De actieve leden leefden en werkten buiten het klooster als catechisten. Zij werden 'witten' genoemd, naar de witte sluier die ze droegen wanneer ze in het moederhuis of het studiehuis waren. De contemplatieve leden droegen een paarse sluier en werden derhalve 'paarsen' genoemd. De catechisten kozen de H. Reinilda tot patroonheilige, waarvan wordt verteld dat zij er in de achtste eeuw te paard op uittrok om in Limburg de mensen tot het christelijke geloof te bekeren. Zij wordt meestal afgebeeld samen met haar zuster Harlindis, of in het gezelschap van enkele medezusters. Dit verhaal indachtig zagen de Vrouwen van Bethanië zichzelf als 'Reinildastrijdsters'. Eens per jaar werden de witten door de paarsen in het zonnetje gezet tijdens het Reinildafeest op 21 april. In 1944 werd hen daarbij deze tekening aangeboden. In de kroniek van het moederhuis kunnen we over deze dag: "Aan het ontbijt een grote verrassing. Op de witte muur van de refter hangt een grote schildering van Theo Meyer. Zij is voor dit feest gemaakt, en stelt voor het vertrek van de Reinildastrijdgenoten uit de burcht Bethanië. [...] Maria spreekt aan de hand van de schildering de witten toe. Paardrijdsters moeten we zijn, amazones van Jezus, die op verovering uittrekken voor Hem, en telkens weer terugkomen naar de warme stal, om ons paard (onze wil) te laten verzorgen, voeden, roskammen, om daarna weer met nieuwe durf aan de slag te kunnen gaan.".

Onze Lieve Vrouw, Moeder van Barmhartigheid, het embleem van de fraters.

In deze tekst verwoordde moeder Theresia Saelmaeckers haar eigen levensideaal en dat van haar medezusters.

Op 1 december 1834 vertrok moeder Theresia (Barbara Saelmaekers) met enkele medezusters vanuit Breda naar Oosterhout, om aldaar in het gasthuis te gaan werken. Moeder Theresia had in 1831 al aan de wieg gestaan van de Gasthuiszusters van Breda, de huidige congregatie van de Franciscanessen 'Alles voor Allen'. In 1845 werden de zusters in Oosterhout een zelfstandige congregatie, onafhankelijk van het moederhuis in Breda, onder de naam: Penitenten-Recollectinen van de Onbevlekte Ontvangenis 'Charitas', later kortweg Franciscanessen van Charitas genoemd. Moeder Theresia was moeder overste van 1845 tot 1853.

Op 1 december 1834 vertrok moeder Theresia (Barbara Saelmaekers) met enkele medezusters vanuit Breda naar Oosterhout, om aldaar in het gasthuis te gaan werken. Moeder Theresia had in 1831 al aan de wieg gestaan van de Gasthuiszusters van Breda, de huidige congregatie van de Franciscanessen 'Alles voor Allen'. In 1845 werden de zusters in Oosterhout een zelfstandige congregatie, onafhankelijk van het moederhuis in Breda, onder de naam: Penitenten-Recollectinen van de Onbevlekte Ontvangenis 'Charitas', later kortweg Franciscanessen van Charitas genoemd. Moeder Theresia was moeder overste van 1845 tot 1853. De foto hing begin 20e eeuw in het portaal van de kapel van het Charitasklooster te Roosendaal.

Zuster Clementia werkte als verpleegkundige, onder meer als hoofd van de afdeling interne geneeskunde, in het Algemeen Burger Gasthuis (Sint Elisabeth gasthuis) te Bergen op Zoom. Van 1967 tot 1972 was ze directeur van het Bejaardenhuis Sint Catharina in Bergen op Zoom. Waarna ze nog korte tijd aanbleef als adjunct-directeur. Daarna was ze jarenlang werkzaam als verpleegkundige in het Liduinaziekenhuis in Hulst.

Het koordje werd gedragen door de Broeders van de H. Franciscus van Koningslust tot aan hun samenvoeging in 1936 met de Broeders van de H. Joseph. Het diende om een scapulier, bestaande uit een strook stof die over het hoofd werd aangetrokken, en die rug en borst bedekte, op zijn plaats te houden. Het scapulier werd onder het habijt gedragen. In het koordje zijn aan één uiteinde drie knopen aangebracht. De knopen staan voor de drie geloften (armoede, gehoorzaamheid, zuiverheid) die kloosterlingen tijdens hun inkleding afleggen.

Stukje stof bewaard in een zakje dat doordrenkt is van de olie van de H. Maria Margaretha der Engelen (Maria van Valckenissen). Daarbij brief met gedeelte van enveloppe van H. Noijen uit Oirschot gedateerd 21 maart 1911. Brief gaat over toezending van een reliek van de H. Maria Margaretha der Engelen bestaande uit een prop watten, die gedrenkt is geweest in een flesje met olie uit het hart van de heilige.

Rond een altaar staan en knielen enkele redemptoristen en juvenisten. Boven het altaar is het beeld van OL Vrouw in 't Zand. Rechts twee medaillons van de H. Agnes en van de H. Clemens. De afbeelding van de H. Agnes is ongetwijfeld een verwijzing naar Agnes van Heilsbach (1597-1640), die vanaf ongeveer 1624 in Roermond woonde. Zij zou op voorspraak van OLV in 't Zand zijn genezen en zij werd een regelmatige bezoekster van de kapel. Links twee medaillons van de Congregatie van de H. Familie en van de H. Aloysius. Midden onder de tekst "Erga B.M.V. omnes specialem devotionem et tenerum affectum profiteri oportet. Reg. C.SS.R." Dit is een citaat uit de regel van de redemptoristen, deel 2, hoofdstuk 2, paragraaf 2, 'over de oefeningen van elke dag', waarin allen worden opgeroepen een speciale en tedere genegenheid aan de dag te leggen jegens Onze Lieve Vrouw. Links van dit onderschrift is de S. Allfonsusschool aan de Herkenbosscherweg in Roermond afgebeeld, met een deel van het oude juvenaat. Rechts van het onderschrift: uitzicht op de Calvarieberg in het Kruiswegpark. De pater die links van het midden neerknielt met een maquette van de kapel in zijn hand is mogelijk pater Johannes Lohmeyer (1855-1917) die in 1895 de nieuwe kapel bouwde. Rechtsonder gesigneerd: Fons Windhausen 1935. In 1935 werd het vijfde eeuwfeest van OL Vrouw in 't Zand gevierd.

Deze set bestaat uit twee dalmatieken (bovenkleed) door de diaken gedragen tijdens de eredienst, twee manipels (band om de onderarm voor diaken), een stola (band om de nek afhangend voor priester) en een lofvelum (rechthoekige schouderdoek). De bijbehorende kazuifel (bovenkleed priester) ontbreekt. De kledingstukken hebben dik opgelegde gouden rozen. Het lofvelum heeft in het midden een voorstelling van de heilige Theresia van Lisieux als kind, die rozen strooit voor het Heilige Sacrament.Theresia van Lisieux wordt vaak met rozen afgebeeld. Dit heeft te maken met een uitspraak die ze kort voor haar dood gedaan zou hebben: "ik zal een rozenregen op aarde laten neerdalen".

Hoogst waarschijnlijk komt dit baldakijn uit Leiderdorp. Daar werd het gebruikt bij kerkelijke hoogtijdagen. De novicen moesten ervoor zorgen dat alle attributen van zolder naar beneden werden gehaald: zware houten blokken die konden dienen als 'rustaltaar' (in het midden van de processie in het bos of op de veranda), kandelaars en andere benodigdheden. 'Met de sacramentsprocessie waren we al een week van tevoren bezig', zo vertelden de zusters. Novicen maakten op de paden bloemmozaïeken, een ciborie met hostie, het Lam Gods. Er is zelfs een jaar geweest waar op ieder neergelegd bloemetje ook een steentje werd gelegd tégen het wegwaaien. Op het kerkhof waren krokussen geplant die de tekst vormden: 'Dat zij rusten in vrede'. Op het baldakijn is de tekst geborduurd uit de hymne 'Lauda, Sion, Salvatorem', gezongen voor het Feest van het H. Sacrament. Het zijn de eerste vier regels uit de 11e strofe: 'Ecce panis angelorum, Factus cibis viatorum, Vere panis filiorum, Non mittendus canibus'.

Gebruikt in het klooster te Leiderdorp, alwaar er een grote traditie was in processies. Novicen hadden bij de voorbereiding ervan een grote rol. Alle 'processiemeubelen' (altaren, bidbankjes, baldakijnen enz.) die langs de route stonden, of meegedragen werden, werden opgeslagen op zolder en voor iedere processie naar buiten vervoerd. De paden zelf en de randen van de paden werden versierd met bloemmozaïeken.