In 1934 werd er een dieselmotor in de bestaande poldermolen geplaatst. Dit gemaal werd in de jaren 1940 vervangen door twee Amerikaanse windmolens. Deze bemalingsinstallaties functioneerden echter niet naar behoren, waardoor er al gauw over een alternatief werd nagedacht. Pas in 1965 ging het polderbestuur akkoord met de bouw van een elektrisch gemaal in de onderbouw van één van de Amerikaanse windmolens, nabij de Maaldriftseweg, op de grens van de gemeentes Voorschoten en Wassenaar. De bemalingsinstallatie bestond, volgens een offerte, uit een centrifugaal kelderpomp, met een capaciteit van 18 m3/minuut bij een opvoerhoogte van 0,5 meter, aangedreven door een elektromotor (draaistroom flensmotor) van het fabricaat Heemaf, met een vermogen van 7,5 pk. Een inventarisatielijst van de polderafdeling Zuidgeest uit 1983 bevestigd dit.
In de jaren 1980 werd er in de omgeving van het gemaal zand gewonnen. Dit leidde ertoe dat meermaals de voedingskabel van het gemaal werd doorgesneden. Men zag er geen heil in om de kabel keer op keer te repareren en het verleggen van de kabel bleek ook niet mogelijk. Daarom werd er besloten om het gemaal te vernieuwen. Het nieuwe gemaal kwam in 1989 in gebruik en het oude gemaal is waarschijnlijk spoedig daarna buiten bedrijf gesteld.