De Nederlandse joden die vanaf de zomer van 1942 in Westerbork arriveerden, kregen een plaats toegewezen in één van de 24 grote houten barakken die kort daarvoor waren opgeleverd. Elke barak bood plaats aan twee- tot driehonderd personen; het contrast met de familiebarakken waar de Duitse en Oostenrijkse vluchtelingen woonden, vormde een bron van ergernis.