A-1733 Oorkonde, uitgereikt door de Stichting Nieuw Schouwen-Duiveland aan Teetje Hanedoes, als hulde en dank voor verleende hulp en bijstand.

X-4724 39. Alle spelers zingen het slotlied. 'De zee geeft ons vrede èn brengt ons in nood. De zee doet ons beven, de angst is soms groot. De zee schenkt ons rijkdom èn neemt alles af. De zee is ons leven, de zee is ons graf.'

X-4723 38. Op de dijk bij het dorp verschijnt Leendert, een pelgrim inmiddels van middelbare leeftijd: 'De tijd verglijdt.. strijkt alles glad.. effent ons pad. Ik heb gereisd en geleden, gebeden... boete gedaan. Nu op Schouwen terug gekeerd vind ik niets meer uit mijn jeugd. De zee ontnam ons het land. De Felixvloed en even later verdween heel Schouwen onder water. Maar op het plein onder de bomen.. zie ik ze allemaal weer komen.' Terwijl hij ze beneden langs ziet trekken vertelt Leendert hoe het verder ging met de verschillende figuren en bevolkingsgroepen uit Zuidkerke: 'Met Andries heb ik mij verzoend, hem in mijn hart 'mijn vriend' genoemd. Helaas.. ondanks de dammen die hij bouwde is het Zuidland verloren gegaan.. Zie je die toren eenzaam staan.. Een overwinnaar is er niet. De zee en het land... een eeuwig lied'

X-4722 37. Dertig jaar later. Een groep dansers gehuld in respectievelijk blauw en geel beelden met golvende bewegingen het winnen en verliezen van land en zee uit. Tussen hen staan een man, vrouw en kind als symbool voor de mens; de derde partij in het gevecht van de elementen. Ook zij dansen terwijl ze zingen: 'Je geeft me zoveel, het geheim van de zee, de haringen slepen we netten vol mee. Je geeft me het leven, je gaven zijn groot. Maar onverwachts sla je en zoek je mijn dood'