Precies vijftig jaar geleden ging Theo Lodewick (61) uit Groot-Haasdal voor het eerst in uniform de straat op.

Vijftig jaar later is hij nog steeds tamboer in hart en nieren. Hoe kom je als jongen van elf op het idee om bij de drumband te gaan? "Mijn vingers waren altijd aan het trommelen. Dat kan twee dingen betekenen: je bent een nerveus type, of je bent in de wieg gelegd om tamboer te worden. In mijn geval was het gelukkig dat laatste. Toen ik zes was had de Kur-Kapel Falcobergia al eens gepolst of ik niet bij de drumband wilde komen. De bakkerij van mijn vader lag tegenover het verenigingslokaal van de Kur in Valkenburg, waar nu de Hema is, en ik stond altijd buiten als de harmonie voorbij marcheerde. Maar dat was toch nog wat te vroeg. Vijf jaar later was de tijd daar echter wel rijp voor." Het werd echter niet de KurKapel, maar de schutterij: u werd tamboer bij de Jonge Nobele in. Valkenburg. Dat klopt. Chris Huijnen was destijds president van de Jonge Nobele en plukte mij van straat. Een echte opleiding had je toen nog niet: de muziekschool beschouwde de trom in die tijd kennelijk nog niet als een serieus instrument. Trommelen leerde je dus in de vereniging. De eerste lessen kreeg ik van Berke Stevens. Later nam Ted Fischer dat over." Wanneer ging u voor het eerst in uniform de straat op? "Op 30 april 1957. Die dag vergeet ik nooit meer. Het was echt een heel spannend moment: ik geloof dat ik een week niet geslapen had van de zenuwen." Later bent u zelf instructeur geworden. "Dat kwam al heel snel, ja. Op zijn vijftiende had ik al mijn eerste drumbands: de Kur-Kapel, de drumband van de Valkenburgse gymnastiekvereniging Oda (waar ik als jongen tussen louter meiden zat) en de gymnastiekvereniging van Schin op Geul. Later kwam daar nog de schutterij van Houthem bij, waar ik eveneens tambour-maître werd."