Met veel belangstelling werd de openingsvoorstelling in het ondergrondsche theater, dat bespeeld zou worden door „Die Menestrelen", tegemoet gezien. Het was een echt zomersche middag en we togen erheen, denkend naar beneden te dalen in een grot. Maar neen, we klommen een eind omhoog, genoten, van het fraaie uitzicht en stonden voor den ingang van het theater. Geen grootsche poort, neen, een gewone ingang, een deur gaf toegang tot een groote koepelvormige ruimte, de tooneelzaal, waar een electrische booglamp, in het midden van de zoldering aangebracht, een gedempt licht verspreidde. Tuinstoelen voor de eerste rangen, lage houten banken voor de overige plaatsen, boden plaats voor eenige honderden personen. Daarachter, slechts gescheiden door een heel lage houten afscheiding met hier en daar een plantje: het tooneel, een diep doorgaande grot, met zijnissen, in mergelsteen, met overal uitgehouwen dieren; aan de kanten en ook op verschillende plaatsen in het midden heesters, die, misschien ook wel door de goed aangebrachte groene electrische lampjes, een frischgroenen tint vertoonden. Zelfs was het, of hier en daar het daglicht op het tooneel viel. Met de lichteffecten werd veel bereikt en de onweersscène klonk heel goed. »