Op veler verzoek is deze zomer in het Heiligdom van St. Gerlach te Houthem de expositie over Hildegard van Bingen weer te zien t/m 28 augustus.

Hildegard was een tijdgenote van St. Gerlach. In de Vita van St. Gerlach wordt beschreven dat zij in een van haar visioenen zag dat in de hemel een voorname plaats voor St. Gerlach was ingeruimd. Om haar waardering voor deze heilige man tot uitdrukking te brengen, schonk zij hem haar professiekroontje.
Hildegard van Bingen (1098-1179) werd geboren in een adellijk gezin dat woonde op het slot van Bermersheim, niet ver van Mainz. Voor haar opvoeding werd ze aan de recluse Jutta van Spanheim toevertrouwd, die in een cella woonde die tegen de kerk van het klooster Disibodenberg was gebouwd. Ze leerde van haar in de eerste plaats Latijn, maar ook het zingen van het officie en de geneeskunst van die tijd.
Toen Jutta in 1136 stierf, werd Hildegard gekozen tot abdis van het nonnenkloostertje
dat was ontstaan.
Het was in deze tijd dat Hildegard, met behulp van haar secretaris Volmar, de visioenen die zij vanaf haar 42e levensjaar kreeg, begon op te tekenen. De officiële kerkelijke autoriteiten volgden haar visioenen in eerste instantie argwanend. Dit veranderde toen tijdens de synode van Trier in 1147 de heilige Bemardus van Clairvaux en de aartsbisschop van Mainz haar onder de aandacht van paus Paus Eugenius III brachten, die haar aanspoorde en bemoedigde om haar werk voort te zetten. Zo kon zij met de zegen van de Kerk haar eerste grote werk, Scivias voltooien: Ken de wegen van de Heer.
In 1147 wilde Hildegard, met nieuw zelfvertrouwen, haar vrouwenklooster onafhankelijk van Disibodenberg maken. Deze (voor die tijd een eigenwijze) wens wekte de woede van abt Kuno van Disibodenberg, die de beroemde zuster voor zijn klooster wilde behouden. Na een beroep op de bisschop dat met het nodige drama gebracht werd ging de stichting toch door, en nog in datzelfde jaar vertrok Hildegard met haar zusters naar de Rupertsberg bij Bingen.