Met foto van Harry Becker bij de een-eik.

Boven op het hoog plateau van het Kloosterbos
Staat, geweldig, eens zo fors, stervende stil een kolos
Eenzaam staat de sterke reus, geeft van oerkracht blijk
Wie doorstond 300 jaar, als die mooie stille eik?

De eerste vier regels uit een gedicht van Karel Dorren dat op 21 oktober 1949 in het Land van Valkenburg verscheen en later nog in zijn gedichtenbundel werd opgenomen. Het gedicht gaat over de ‘een-eik’, ook wel ‘de eenzame eik’ genoemd. Bijna 300 jaar staat hij in het open veld, ten noorden van het Kloosterbos in Houthem, aan de Elsenweg richting Haasdal. ’n Bijzondere boom die de tand des tijds, ondanks de vele aanslagen die op hem zijn gepleegd, heeft weten te doorstaan. Meermaals sloeg de bliksem in, werd hij getroffen door ziektes. Hieraan heeft hij zijn grillige uiterlijk te danken. En hij staat er nog steeds!

Oorspronkelijk plantte een boer deze eik als oriëntatiepunt om landwegen in de omgeving te herkennen waar ook voorbijgangers baat bij hadden. Cartografen uit de 19e eeuw namen de eik in hun kaarten op als belangrijk markeringspunt. Immers, de eik lag aan de aloude veldweg vanaf de kerk in Houthem via Haasdal naar de kerk in Schimmert. Ten tijde van het opmaken van de eerste kadasterkaarten – in de tijd van Napoleon – werd diezelfde eik opnieuw als meet- en oriëntatiepunt opgevoerd.

Vijftien jaar geleden overleefde de eik een ‘aanslag’ van de gemeente toen die besloot om, zonder kapvergunning, de eik neer te halen. Echter, met de dienstdoende houthakker was niet duidelijk afgesproken welke eik gemold moest worden. Hij legde, zo bleek later, de verkeerde eik om!

De eik staat inmiddels als symbool voor overleving en tegelijkertijd ook voor de vergankelijkheid van het leven. In maart 2017 plantten leerlingen van basisschool Sint-Gerlachus een jonge loot van de eik op de kruising van wandelpad Kromme Steeg en Geulhemervoetpad.