Vervolg van voorpagina. Op het moment dat mevrouw Spruyt liggend op de spoorrails haar bewustzijn opnieuw verliest, nadert Joy Heijnen met zijn auto de overweg waarvan de bomen net omlaag gaan. In een oogwenk ziet hij de vrouw liggen. Hij bedenkt zich niet, springt uit de wagen en rent naar de gevallen vrouw. Hij ziet vanuit de richting Valkenburg de trein luid toeterend om de bocht aankomen. Met alle kracht die hij heeft trekt hij de vrouw van het spoor af. "Twee seconde later passeert de trein de plek waar tot op dat moment nog de gevallen vrouw lag", kijkt Joy Heijnen terug op de levensgevaarlijke situatie. "Op zo'n moment denk je niet na. Je handelt. In mijn dagelijkse leven ben ik als facilitair manager beroepsmatig bezig met reanimatie. Ik zie dit als een logisch verlengde daarvan." Mevrouw Spruijt is haar levensredder eeuwig dankbaar. "Dat iemand dat zo maar zonder enig belang hierbij te hebben dit doet. Hij zette toch zijn eigen leven op het spel om het mijne te redden. Wat die man voor mij gedaan heeft, is geweldig. Ik heb enkele negatieve ervaringen met mensen achter de rug. Had nooit gedacht dat een vreemde dit voor een ander mens zou overhebben." Nu pas beseft Heijnen dat het ook helemaal met hem en de vrouw had kunnen aflopen. "ja, je gaat naar bed en denk je bij jezelf, wat als..... Maar ik zie het als mijn menselijke plicht." Helemaal ongeschonden kwam de Meerssense niet uit het verhaal. "Mijn schouder is bij de val uit de kom geschoten. Ook is er iets afgebroken. Verder onderzoek moet ik nog ondergaan." Zelf herinnert zij zich niets van de redding.