Toen we al ruim een jaar in Ulestraten woonden en ik 16 jaar was moest ik een nieuw zondagspak hebben. Het oude was me zo klein geworden dat me de tenen door de mouwen uitkwamen. Ik ging toen met mijn moeder met de bus naar Maastricht. Aan het hotel Vluggen in Meerssen stapte de Baron De Seles in de bus, hij was de eigenaar van de boerderij waar we voorheen gewoond hadden [dat is de huidige boerderij Broers]. Toen hij mijn moeder zag kwam hij naar haar toe en zei: "Och, madam Deusings, als ik U zie dan denk ik er nog aan hoe u met de kinderwagen achter de oogstkar mee naar het veld ging en u de bossen graan opstak om ze op de kar te laden. U hebt hard gewerkt." Ik wist hoe hij hen ondanks hun harde werken en de crisis die er heerste had behandeld door de hoge pacht die hij eiste. Ik kon het dus ook niet laten en zei tegen hem: "Als zij zo hard gewerkt hebben, had u hen wel beter moeten behandelen." Hij keek me aan en ging een paar stoelen verder zitten. Bij het uitstappen zei hij mijn moeder nog goedendag maar mij keek hij niet meer aan. Moeder kocht die middag voor mij een kostuum met lange, smalle broekspijpen. Lange pijpen had ik nog niet gehad. In de bus op weg naar huis zei ze tegen mij dat ik niet aan papa moest vertellen wat ik tegen de baron gezegd had. Thuisgekomen aan tafel vertelde moeder aan vader dat we de baron ontmoet hadden in de bus en wat hij gezegd had. Ik vertelde hem toch wat ik de baron verweten had. Mijn vader keek me boos aan en zei: "Kwajongen,jij moet niet zo'n grote mond hebben."