Quaedvlieg wilde ons nog wel eens verjagen, maar daar hadden we het volgende op gevonden. Omdat Quaedvlieg slechtziende was - hij had een bril die meer weg had van jampotjes - gingen wij, wanneer hij eraan kwam op de grond liggen. Hij zou dan beslist denken dat hij een moutheuvel (molshoop) zag.
In competitieverband voetbalden wij wel eens als “Onderstestraat” en ”um de Kamp” tegen Strabeek en Vroenhof, welke laatste onze “Angstgegner” was. Die speelden namelijk met mijnwerkersschoenen met stalen neuzen. “Die sjtampe dich de kneuk kapot”, zeiden we dan onder mekaar.

Een ander speeldomein was de leim, welbekend onder een groot gedeelte van de Houthemse, Geulhemse en Bergse jeugd. De overalls waren dan geen overbodige luxe. Bij thuiskomst zaten we van onder tot boven onder de leem. De Geul had ook zijn aantrekkingskracht, hoewel ik daar als kind van zeven, acht jaar ’n keer bijna ben verdronken met uit het water vissen van tennisballen. Frans van Rennes en mijn jongste broer, Harrie, hebben me toen, nadat ik tot twee keer toe kopje onder was geweest, aan mijn haren uit het water getrokken. Waren we niet op de leim of in de wei, dan bevonden we ons in de grotten, in het bos of op de hei.

De hei, dat was bij het voetbalveld van Berg, waar toen nog de uitzichttoren stond van de waterleidingmaatschappij. We gingen dan naar boven met een dikke mergelknab en lieten die dan van boven naar beneden donderen. Door de weinige begroeiing groeiden er toentertijd nog aolbere (bosbessen) en brommele (bramen), waar we ons tegoed aan deden.

Een andere hei was bij de kiezelkoel van Vilt. Die noemden wij de witte prairie vanwege het witte gras. Andere benamingen waren: de Sparrekop, omdat daar enkele larixdennen stonden, de Zeven Heuvelen, de Komp, een afgegraven kiezelkuil of de Walvis, in het bos boven “Toetie” (van Weers).

Een van onze kwajongensstreken was de vlag pikken van de Knoppelebende, de padvinders dus, die vlagveroveren speelden. Hoewel, speelden?! In onze beleving deden ze dat met een overdreven militair enthousiasme, met hun mooie gedraaide stokken, knoppele dus, en hun padvinderskleren. Ik denk dat het meer jaloezie was, waardoor we hen niet konden pruimen. Wij arme sloebers kregen van onze ouders niet zulke mooie kleren, vandaar.

Tenslotte een, in onze ogen, bizarre ontmoeting. Tegenover ons huis (Onderstestraat 25) was een boomgaard. Het is er nu bebouwd. Een van de fruitbomen was een sneeuwappelboom, een vroeg ras. De eigenaar heeft er nooit een van kunnen plukken; dat deden wij wel. Met onze broekzakken vol gingen we dan naar de Kromme Steeg en kropen met z’n allen, de jongens, maar zelfs ook meisjes, in een eikenboom. Deze eik, hoewel geknot, staat er nog steeds. Hij had een holle stam, waar we dan de kitsje (klokhuizen) in gooiden. Opeens werd het doodstil in de boom, want daar kwam pastoor Riga brevierend aan. Bij de eik aangekomen trok hij opeens zijn toog omhoog en ging tegen de boom een plasje doen. Waarschijnlijk moeten pastoors dat ook wel eens. Onze verbazing steeg ten hemel en we moesten met onze handen onze monden snoeren. Omdat ik mijn handen ook voor mijn ogen hield, kon ik het niet zien, maar ik vermoed dat hij, nadat hij zijn toog weer had laten zakken, een kruisteken maakte en de boom om vergiffenis vroeg.

P.S. Wij denken onze kinderen alles te moeten geven wat wij niet gehad hebben, maar vergeten hun te geven wat wij wel hebben gehad!