Els Diederen
Beschrijft in haar artikel 't Bakkes in Zuid-Limburg" het ontstaan, de ontwikkeling en de teloorgang van het bakhuis in Zuid-Limburg. In de 19e eeuw was er in de dorpen en gehuchten van het platteland geen bakker voorhanden om de gezinnen te voorzien van dagelijks brood. Omdat de meeste mensen grotendeels zelfverzorgend waren met groente, fruit, vlees, eieren en kaas was het dan ook niet vreemd dat ook het brood en de vlaaien zelf gebakken werden. Maar hoe ging dat in zijn werk? Had ieder gezin zijn eigen oven? Gezien het geringe aantal overgebleven bakhuizen is dat niet geheel duidelijk. Dus rijst de vraag waar zijn die ovens gebleven, hoe zagen ze er uit en waar hebben ze gestaan. De kentering kwam rond de vorige eeuwwisseling toen de mensen meer gingen verdienen in de mijnen en de fabrieken, waardoor ze het zich konden permitteren de bakker in het dorp te bezoeken en te betalen. Het aantal bakovens liep toen snel terug. Veel zijn er verloren gegaan of afgebroken, maar het is verrassend om te zien dat de auteur er na intensief speurwerk in is geslaagd toch nog heel wat bakovens of restanten daarvan terug te vinden en op de foto te zetten.