Antonius van Egypte (250-356), kluizenaar in de Egyptische woestijn en grondlegger van het kloosterleven, werd aanbeden ter genezing van het gevreesde Sint Anthoniusvuur ofwel ergotisme, een ziekte die veroorzaakt werd door het eten van met moederkoorn besmet graan met name rogge en die leidde tot stremming van de bloedcirculatie, gangreen en tenslotte tot de dood. Rond 1070 wist kruisridder, Jocelyn of Geilin, de relieken van Antonius in Constantinopel buiten het bereik van de oprukkende Saracenen te stellen. Hij bracht de relieken over naar La Motte-Saint-Didier in Frankrijk. Opnieuw vonden er door toedoen van het gebeente van de heilige Antonius wonderbaarlijke genezingen plaats. De orde, die zich hier omheen ontwikkelde werd in 1095 door de paus erkend als Orde van Sint-Antonius, ook wel de orde van de antonieten, de antonieters of de antonianen genoemd. Deze orde, die de bestrijding van het Sint-Antoniusvuur maar ook de verpleging van pest- en lepralijders tot haar werkgebied rekende en die haar leden bij voorkeur uit adellijke families rekruteerde, nam een regel aan die verwant was aan die van de diverse ridderorden en breidde zich vanuit Frankrijk over heel Europa uit. In 1297 kregen de antonieten van de paus de titel kanunnik. Hun oorspronkelijk bruine habijt werd toen veranderd in zwart met een zwarte mantel met daarop een blauw Sint-Antoniuskruis in de vorm van een T, ook wel bekend als het taukruis. Om de hals droegen ze een zilveren taukruis aan een band. In 1804, toen de pestepidemieën en de endemische lepra tot het verleden behoorden, werd de orde opgeheven. De leden en de bezittingen gingen over naar de Maltezer Orde. In Nederland hadden de antonieten in Maastricht een vestiging, die in 1209 opgericht werd als onderdeel van het Franse moederklooster Pont-à-Mousson en waarvan het zich eind 14e, begin 15e eeuw losmaakte. In 1786 werd de Maastrichtse vestiging verkocht aan een particulier die het kloostergedeelte tot woningen verbouwde

Van de orde der cellebroeders liggen de wortels vermoedelijk in het Duitse Rijnland, waar het zijn oorsprong vond in de laatmiddeleeuwse begardenbeweging en andere bewegingen die zich op min of meer semi-religieuze basis bezig hielden met apostolische taken. Een stichter en een stichtingsdatum zijn niet aan te wijzen. Vóór 1800 behoorden tot haar voornaamste taak, naast het verzorgen van pestlijders, het afleggen en begraven van doden, waarvoor ze in veel steden het alleenrecht verwierf. Met name vanaf de 18e eeuw nam de orde het verzorgen van geesteszieken op zich, dat toen tot haar belangrijkste taak ging behoren. Om vanaf de periode van de Zwarte Pest (1348-1352) aan de toen woedende pestepidemie het hoofd te bieden, gingen de cellebroeders zich hechter organiseren en in kloosters samenleven. Aangenomen wordt, dat de benaming cellebroeders toe te schrijven is aan het feit dat zij in cellen een afgezonderd leven leidden. Een andere verklaring is de afleiding van het Latijnse woord cella in de betekenis van grafkapel. De cellebroeders begeleidden de doden immers naar de cella, de laatste rustplaats. In 1472 werd de orde door paus Sixtus IV erkend. Vanaf toen legden ze de drie kloostergeloften af en volgden ze de regel van Augustinus. Cellebroeders werden na hun professie niet tot priester gewijd. Zielzorg en prediking rekenden ze dan ook niet tot hun taak. Hoewel ze inkomsten wisten te verwerven met bedelen, met de gelden verkregen voor hun diensten en ook wel met handwerk, waren zij toch in belangrijke mate aangewezen op subsidies, uitdelingen en schenkingen. Aan het eind 15e eeuw werden de cellebroeders naar hun schutpatroon, Alexius van Edessa, ook wel alexianen genoemd. In het huidige Nederland hebben de cellebroeders in de Middeleeuwen en in de 16e eeuw tot aan de Reformatie bestaan. Tegenwoordig zijn de alexianen gevestigd in Duitsland, België, Engeland, Ierland, de Filippijnen, Hongarije en de VS. In Nederland hadden ze van 1914 tot 1958 in Son een vestiging