Het zwaartepunt van het grondbezit van de norbertijner abdij van Middelburg heeft steeds gelegen op Walcheren en binnen Walcheren op Oostkapelle, waar het grondbezit van de abdij gegroepeerd was rond twee uithoven, in het oosten de uithof Duno en in het westen de uithof Westhove. De oorspronkelijk naam van de uithof Duno, die voor het eerst in een oorkonde uit 1247 genoemd werd, was Duinhoofd. Vanaf de 16e eeuw veranderde de naam Duinhoofd in Duinhove en vervolgens door samentrekking in Duno. Aanvankelijk exploiteerde de abdij haar grondbezit in eigen beheer. Vanaf 1350, maar zo goed als zeker al eerder, gaf de abdij de gronden nagenoeg uitsluitend nog in pacht uit. De functie van de uithof Duno veranderde toen in een beheerscentrum, waar de pachtgelden en tienden geïnd werden. Ook had de uithof een representatieve functie. In 1579 ging de uithof over in particuliere handen. Wat er van uithof toen nog over was, nadat in 1572 de geuzen Walcheren met het plunderen van goederen en het in brandsteken van kerken hadden geteisterd, is onduidelijk. Het kasteel Westhove, dat voor het eerst vermeld werd in een oorkonde van graaf Floris V uit 1277 en toen al in het bezit van de Middelburgse abdij was, vormde het centrum van de uithof Westhove. Deze uithof, die met name ook voor representatieve doeleinden gebruikt werd, ging, toen abt Nicolaus in 1561 tot bisschop van Zeeland gewijd werd, als bisschoppelijk buitenverblijf dienst doen. In 1572 belegerden geuzen de uithof, die ze vervolgens in brand staken. Van wat er toen nog van de uithof Westhove over was, verviel aan Staten van Zeeland, die het in 1579 verkochten