Het Sint-Bonifatiusklooster te Dokkum ontstond omstreeks 760 als een kapittel van augustijner koorheren en is in deze hoedanigheid wellicht het oudste klooster van Friesland. Er is van dit klooster niets bekend tot het begin van de 12e eeuw, toen er in dit klooster een proosdij van de nobertijnerabdij Mariëngaarde gevestigd werd. Deze proosdij bouwde een eigen grotere abdijkerk vlak naast de in de onmiddellijke nabijheid van voornoemd klooster gelegen gedachteniskerk, die kort na Bonifatius' gewelddadige dood gesticht werd. De abdijkerk werd toegewijd aan Sint-Bonifatius en de apostel Paulus. De gedachteniskerk werd toen de parochiekerk of "stads cleijne kerke" en werd aan Sint-Martinus toegewijd. Beide kerken werden bij de Reformatie in 1580 aan de calvinisten toegewezen. In 1588 werd besloten het abdijcomplex, inclusief de abdijkerk, af te breken en de “cleine kerke” te restaureren en tevens uit te breiden. Hiervoor werden afbraakmaterialen van de abdijkerk gebruikt. De toren van de abdijkerk bleef toen gespaard, maar ook die werd in 1832 afgebroken. De in de periode van 1588 tot 1593 gerestaureerde en uitgebreide "cleijne kerke" werd de huidige Grote Kerk van Dokkum