Toen het sinds 1399 in het gehucht Westroijen bij Tiel gevestigde dominicanenklooster weinig levensvatbaar bleek en het convent opgeheven werd, vestigde zich in 1435, met toestemming van de provinciaal, in het toen nog niet geheel voltooide kloostercomplex vijf dominicanessen uit Wijk bij Duurstede. In 1437 of in 1439 werd dit al wel door de paus goedgekeurde klooster, dat aan de H. Maagd Maria toegewijd was, door de orde canoniek erkend. Aanvankelijk behoorde dit klooster tot de provincie Saxionia met een eigen vicarius, die namens de provinciaal optrad. Of dit laatste ook later nog het geval is geweest, is niet duidelijk. Ook onduidelijkheid bestaat er over het tijdstip, waarop het klooster bij de “Congregatio Hollandiae” is gaan behoren. Wellicht was dat al het geval in 1464, toen deze hervormingsbeweging van de orde van de Dominicanen, die een striktere observantie voorstond, in Rijsel werd opgericht. In 1515 werd het klooster ingedeeld bij de provincie Germania Inferior. Kerk en klooster werden uitgebreid. In 1450 werd de vergrote kerk door de wijbisschop van Utrecht geconsacreerd. In 1483 bleek een grondig herstel van de gebouwen nodig. Troepen onder aanvoering van Gysbert van Batenburg overvielen en verwoestten in 1573 het klooster, dat ook al in 1566 onder plunderingen te lijden had gehad. De dominicanessen zochten binnen de stad Tiel een veilig heenkomen. Waarschijnlijk vonden ze toen meteen al een onderkomen bij de regularissen van het Sint Caeciliaklooster, waarmee hun klooster in 1578 werd verenigd