Het dominicanessenklooster Leliëndal was gelegen in Burgh, een dorp in de tegenwoordige gemeente Schouwen-Duiveland in de provincie Zeeland. Aanvankelijk behoorde het tot de provincie Saxonia, maar ging in 1470 over naar de “Congregatio Hollandiae”, een hervormingsbeweging van de orde der Dominicanen, die een striktere observantie voorstond. In 1515 werd het bij de nieuwe provincie Germania Inferior gevoegd. In 1459 gaf paus Pius II aan de deken van Sint Levinus in Zierikzee opdracht om de door de bisschop van Utrecht eerder verleende goedkeuring van het klooster in zijn naam te bevestigen. De canonieke erkenning door de orde van het klooster vond in 1479 plaats. In de jaren daarvoor waren de gebouwen, waaruit het klooster toen bestond, door bepaalde, niet nader geduide omstandigheden verwoest, maar werden daarna door de zusters herbouwd. In 1559 voegden zich bij de zusters van Leliëndal tien Engelse dominicanessen met hun biechtvader Richard Hargrave en diens socius Johannes Antonii. Ze waren hun vaderland ontvlucht vanwege de vervolging van kloosterlingen, toen in 1558 koningin Elizabeth I de troon besteeg. In 1560 gaf de generaal van de orde hen toestemming zich blijvend in Leliëndal te vestigen. Omstreeks voornoemd jaar leefden de zusters in uiterst armoedige omstandigheden. Het voorstel werd dan ook gedaan hen in het Begijnhof te Zierikzee onder te brengen. Dit voorstel verwierf evenwel geen goedkeuring. De in 1566 bij een beeldenstorm gehavende kloostergebouwen werden grotendeels in 1580 afgebroken. Stenen en hout, afkomstig van deze gebouwen, werden als bouwmateriaal verkocht. In 1567 bevonden de zusters van Leliëndal zich nog altijd in Zeeland. Waar ze de volgende vier jaar verbleven staat niet vast. Zeker is dat zij in 1571 in Brugge waren. Daar werden in 1573 op last van de generaal van de orde de laatste drie nog in leven zijnde zusters bij de dominicanessen van Engelendal ondergebracht