Het verband tussen de stukken betreffende de Sociëteit tot het graven van het Slochterdiep en die van de bewoners van de Bredenborg en aanverwante families leek in eerste instantie enigszins raadselachtig. Om de samenhang van de verschillende familieleden aan te duiden werden kwartierstaten gemaakt van de laatste bewoners van de Bredenborg, waarvan stukken aanwezig zijn in het archief. Aanvankelijk werden op deze staten slechts die personen vermeld waarvan stukken in het archief voorkomen. Toen later de lege plaatsen toch ingevuld werden, kwam de naam van Aries Nanning Dijkhuizen naar voren. Deze bleek één der participanten van de sociëteit te zijn. Via zijn dochter Johanna Klazina Harmanna Dijkhuizen zullen deze stukken in het bezit zijn gekomen van haar dochter Zwaantina Pieternella Tichelaar op de Bredenborg.

In 1659 werd door de staten van Groningen octrooi verleend aan de armen van Slochteren, om een trekvaart te graven van Slochteren naar het Damsterdiep (Staten archieven inventarisnummer 12, fol. 551). Nog in hetzelfde jaar droeg de diaconie van Slochteren dit octrooi over aan jonker Oesebrant Johan Rengers, heer van Slochteren, waarop deze overging tot het laten graven van het diep. Het onderhoud van dit diep berustte geheel bij het huis van Slochteren. Waarschijnlijk liet dit onderhoud nogal wat te wensen over. De eigenaren van de venen, die hun turf langs het Slochterdiep moesten afvoeren, besloten daarom om voor gezamenlijke rekening het diep in het vervolg te laten uitbaggeren en andere noodzakelijke voorzieningen te treffen. Hiertoe werd in 1770 opgericht de Sociëteit tot het graven van het Slochterdiep, waarbij onder graven het uitbaggeren dient te worden verstaan. Door de oprichting van de sociëteit in 1770 werd uitvoering gegeven aan de overeenkomst van 21 december1769 tussen de aspirant-participanten en H.O. Piccardt, heer van Slochteren.

In het reglement van de sociëteit dat op 9 mei 1776 te Groningen opgesteld werd (inv. nr. 315) wordt hoofdzakelijk de financiële kant van de maatschap geregeld, alsmede de verkiezing van een boekhouder en zijn taken. Het eigenlijke doel van de sociëteit en de uitwerking daarvan worden niet in het reglement genoemd, maar er wordt wel steeds verwezen naar "Conventies" met het huis van Slochteren uit 1769 en latere verzegelingen. Deze verzegelingen zijn niet in het archief aanwezig. Hopelijk zal het archief van de Fraeylemaborg hier tezijnertijd enig licht in brengen. De participanten verstrekten ieder een bepaald aandeel van het beginkapitaal. De inbreng van dit kapitaal en ook de latere aflossing is nauwkeurig geregeld "tot verhoedinge en voorkominge van langwijligen, hatelijken en kostbare procedures". Het reglement is ondertekend T. Lieftinck, H.A. Werumeus, B.D. van Idsinga, gesworene Lichtenvoort, Jan Zepers, Jacobus en Klaas Hesseling, Gerben Ybes, Kleis Henders. Een aantal dezer heren waren Friese verveners die in deze jaren gronden hadden gekocht in deze streken met het doel ze te vervenen. In de rechterlijke archieven, inventarisnummer XV c2, komen verschillende verkoopaktes voor van landerijen (d.d. 1769 november 24, april 30, mei 1, mei 3,, mei 30 en 1770 juni 16) aan K. Hesselink, koopman te Heerenveen, Gerben Ybes te Tjalleberd, Jan Zeper te Leeuwarden, Nanne Derks Drijfhoudt te Heerenveen, Ane Jelles te Tjalleberd enz.

Op de lijst van "participanten of geïnteresseerden" uit 1770 komen voor prof. Bertling, hopman Lijfting, P. Houttuin, H. Werumeus, hoofdman Gockinga, Jan Lijfting, Gerben Ybes, Nanne Derks Drijfhoudt, cornet Piccardt en A. Lijfting, tezamen voor 198 7/8 akker.
De rechten en verplichtingen werden verdeeld naar het aantal akkers dat ieder der participanten bezat. Uit de overgebleven bescheiden kan men slechts tot de conclusie komen dat de financiële zijde van de onderneming verre van rooskleurig was. Rente over de verstrekte kapitalen kon de eerste 35 jaren niet uitgekeerd worden. De achterstallig rente werd bij de hoofdsom gevoegd. Na 1810 werd er op bescheiden schaal rente betaald en kapitaal afgelost.

De exploitatie valt uiteen in twee afdelingen. Ten eerste de zaken die samenhangen met het doen uitbaggeren van het Slochterdiep zoals de bestekken hiervoor, de contracten met de aannemers, de financiële zijde enz. En ten tweede de zaken betreffende het klapland, klaphuis en de klap zelf. Aan het einde van het Slochterdiep, dicht bij de uitmonding in het Damsterdiep, werd een ophaalbrug of klap gelegd. Bij deze klap werd een brugwachterswoning of klaphuis gebouwd. Dit klaphuis was tevens een herberg,die bij latere verpachtingen steeds aangeduid werd als een "neringrijke herberg". Ook behoorden bij dit huis 38 grazen land. Bij het passeren van de brug waren de schippers verplicht klapgeld te betalen, ook wel genaamd boom- of passagegeld. De term passagegeld kan ook slaan op degenen die juist over de brug gingen. De participanten waren vrijgesteld van het betalen van klapgeld en kregen gratis passeerbriefjes uitgereikt. Op vertoon van deze briefjes konden de schippers, die voor de participanten voeren, gratis passeren. De helft van de opbrengst van de boomgelden was voor het huis van Slochteren. Deze regeling bleek een bron van geschillen, waar eindeloos over getwist werd.

Het klaphuis met land en de opbrengst der boomgelden werden verpacht, telkens voor een gering aantal jaren. Tijdens het beleg van Delfzijl in 1814 was de vaart door het diep zo afgenomen dat de pachter van het klaphuis de pachtsom niet kon voldoen en derhalve vermindering hiervan verzocht.
In 1841 kwam aan alle activiteiten een einde. In augustus van dat jaar kwam de liquidatievergadering bijeen. Een verslag van deze vergadering is helaas niet bewaard gebleven, de convocatie voor deze bijeenkomst wel. De beweegredenen zijn dan ook slechts te gissen. Als reden kunnen we aannamen dat de vervening van de aangrenzende gebieden voltooid was en het kanaal voor de afvoer van het turf niet meer gebruikt behoefde te worden.

Bij de ordening van de stukken van de Sociëteit bleek weldra dat er van een eigenlijk "archief" geen sprake was. Het was meer een verzameling van stukken die bij één persoon achtergebleven was. De meest essentiële zaken zoals de handelingen van de bestuurs- of participantenvergaderingen ontbreken vrijwel geheel. Terugbrengen van de stukken tot de oude orde was dan ook niet mogelijk. Getracht is dan ook om de stukken een zodanige orde te geven als ze gehad zouden kunnen hebben.