De geschillen tussen Stad en Lande leidden ook tot conflicten met de centrale overheid. Dit bleek in het bijzonder rond 1560, toen partijen, in het bijzonder de stad, zich verzetten tegen evocatie van hun geschil buiten het gewest. Deze was immers in strijd met het privilege de non evocando. Het geschil over het stapelrecht lijkt de kern van de problematiek. Direct hierbij aan sloot de kwestie van de jurisdictie van de olderman van het gildrecht. In feite sprak deze geen recht, maar trad op als een soort 'fiscaal agent'. Tegen zijn optreden konden benadeelden in beroep gaan bij B&R, met als uiterste instantie de Hoofdmannenkamer. Hierdoor werd ook de positie van de laatste onderwerp van dispuut. Daarnaast waren er meningsverschillen over de manier waarop de jaartax moest worden opgebracht. Deze werden nog verder gecompliceerd door afzonderlijke vergaderingen van de Ommelander Staten en de oprichting van een college van Ommelander gedeputeerden. Dit was volgens de stad op zichzelf al in strijd met de afspraken, maar de 'Alleingang' van de Ommelanden kostte ook geld, waarvoor een afzonderlijke 'gemeenschappelijke kas' moest worden gevormd. De Groninger grondgebruikers zouden gedwongen worden de strijd tegen hun eigen stad te bekostigen.