[Zie E.H. Roelfsema, De klooster en proosdijgoederen in de provincie Groningen. Groningen, Den Haag 1928. A.T. Schuitema Meijer. De kerkgebouwen en andere kerkelijke goederen in de stad Groningen. Groningen 1950]
Na de reductie der stad Groningen ontstonden reeds spoedig geschillen tussen Stad en Ommelanden over de eigendom en het beheer der kloostergoederen. Bij "finale uitspraak" van gecommitteerden uit de Staten-Generaal van 17 februari 1595 werd bepaald, dat deze goederen in een commune aerarium zouden komen ter dispositie van gedeputeerde staten om ad pios usus bestemd te worden. In 1604 stelden de Provinciale Staten voor het beheer dezer goederen een aparte commissie in. Deze werd in 1621 opgeheven, waarna gedeputeerde staten wederom met het beheer werden belast. De verhuring geschiedde nog wel door afzonderlijke gecommitteerden, terwijl ook voor andere gelegenheden commissies konden worden ingesteld.
Al spoedig vonden kleine verkopingen plaats, waarbij de bestemming "ad pios usus" wel eens wat ruim werd opgevat. In het reglement reformatoir van 1749 werd zelfs bepaald, dat de goederen zouden worden verkocht ter sanering van de provinciale financiën. Deze grote verkoop vond plaats in de jaren 1764 - 1774. Hoewel daardoor het goederenbezit sterk geslonken was, bleef het fonds bestaan. In 1798 werd het na het amalgama der gewestelijke bezittingen en schulden tot nationaal eigendom verklaard. Maar ook daarna bleef het een afzonderlijk fonds onder provinciale bemoeiïng. Pas in 1811 werd het versmolten met het staatsdomein.
Niet alleen door verkoop van goederen was het fonds geslonken, maar ook doordat in 1618 aan de Ommelanden en de Stad een aantal landerijen was toegewezen. Aan de andere kant had het provinciaal bestuur wel eens verworven goederen aan het fonds toegevoegd.