Eén van de taken van het gerecht was de afhandeling van faillissementen en achtergelaten boedels van insolvente personen. Voor elk geval werden steeds twee schepenen benoemd, bijgestaan door één van de secretarissen. Anders dan andere steden kende Dordrecht niet een afzonderlijke desolate boedelkamer.
Er waren drie aanleidingen voor het gerecht om in actie te komen. De eerste was wanneer een schuldenaar niet meer aan zijn verplichting kon voldoen en zich meldde bij het gerecht, dan wel daartoe door de schuldeisers werd gedwongen. In moderne termen heet dat een faillissement. De tweede aanleiding was wanneer een schuldenaar alles in de steek liet en met de noorderzon vertrok; in dat geval meldden de schuldeisers zich tot het gerecht. De derde aanleiding was wanneer erfgenamen de erfenis weigerden omdat ze wisten of vermoeden dat de schulden hoger zouden zijn dan de opbrengsten; men sprak dan van een insolvente boedel.

Twee schepen-commissarissen riepen schuldeisers op zich te melden en maakten een inventaris op van de bezittingen. Vervolgens stelden ze vast welke schuldeisers voorrang (preferentie) genoten bij de afdoening. Het gerecht stelde twee curatoren aan (doorgaans een notaris-procureur en één van de gezworen klerken). De goederen werden in het openbaar verkocht en de opbrengst in de consignatiekas gestort. Voor zover mogelijk werden uit de opbrengst de schuldeisers voldaan. Curatoren legden vervolgens rekening en verantwoording af aan de schepen-commissarissen.