In 1811 werd het Franse model voor het gevangeniswezen ingevoerd. Daarvoor was van een landelijk centraal georganiseerd gevangeniswezen nog geen sprake. In het Arrêté sur l’Organisation des Prisons werd een onderscheid gemaakt tussen personen die nog niet waren veroordeeld of een korte straf hadden gekregen en personen die veroordeeld waren tot lange en zware straffen. De onveroordeelden of kortgestraften verbleven in huizen van politie, huizen van justitie en huizen van arrest, vanaf 1821 huizen van bewaring genoemd. De langer gestraften zaten in de verbeter- en tuchthuizen. In garnizoenssteden was het gebruikelijk dat er voor militairen aparte gevangenissen werden ingericht, de zogenaamde provoosthuizen.
In een huis van bewaring zaten personen die veroordeeld waren tot een gevangenisstraf van maximaal vijf dagen, personen die veroordeeld waren wegens het plegen van een wanbedrijf tot een gevangenisstraf van maximaal één maand, personen die wegens schulden gegijzeld waren, passanten met een tijdelijke verblijfplaats en personen die op verzoek en op kosten van de familie wegens verkwisting of wangedrag waren opgesloten.