De regels in de koloniën eisten dat bejaarde vrijboeren die hun gehuurde bedrijfje niet langer met profijt konden bewerken en beheren, plaats moesten maken voor een jongere generatie. Onder bepaalde omstandigheden kon de hoeve worden overgeschreven op een zoon of schoonzoon, op voorwaarde dat de kinderen hun ouders tot hun dood zouden verzorgen. In andere gevallen werd de bejaarde vrijboer, al dan niet op eigen verzoek, teruggeplaatst in een kolonistenwoning. Hij had dan wel een dak boven zijn hoofd, maar was voor zijn onderhoud min of meer op bedeling aangewezen. Aan deze leemte in de sociale zorg binnen de Maatschappij kwam in 1893 een einde, toen in Wilhelminaoord het bejaardentehuis Rustoord werd geopend. De bouw van het tehuis kon worden gerealiseerd door schenkingen van koningin-regentes Emma, beschermvrouwe van de Maatschappij, van majoor Van Swieten en ' vooral ' van P.W. Janssen te Amsterdam. Deze laatste stelde bij zijn gift de voorwaarde, dat er onmiddellijk werd begonnen met de bouw. In 1895 stelde Janssen nogmaals een geldbedrag beschikbaar, waarna Rustoord kon worden uitgebreid *  .

Een fonds werd gesticht voor het onderhoud van de bewoners van het tehuis. P.W. Janssen deed daarna nogmaals schenkingen aan de Maatschappij, waarvan onder andere de stoomzuivelfabriek "Deli" te Wilhelminaoord en Rustoord II, een bejaardentehuis voor alleenstaanden, werden gesticht *  . De stoomzuivelfabriek "Deli" te Wilhelminaoord, met een filiaal in Willemsoord, werd genoemd naar de Deli-maatschappij waarvan de heer Janssen directeur was geweest. De fabriek kwam in de plaats van de in 1880 gestichte en in 1894 gesloten botermakerij, naast de Hoeve Marianne, een der grote boerderijen. In de zuivelfabriek, een coöperatieve instelling, werd de melk verwerkt van zo'n 700 koeien, waarvan ongeveer een vijfde eigendom waren van de Maatschappij. De fabriek werd in 1935 gesloten *  .

Na de statutenwijziging in 1934 *  behoorde het opnemen van nieuwe kolonistengezinnen definitief tot het verleden en ook het verzorgen van bejaarde kolonisten werd een aflopende zaak. In de statuten was echter vastgelegd, dat eventueel ook ouden van dagen voor rekening van derden konden worden verzorgd, en in de loop der jaren werden in beide Rustoorden ook niet-kolonisten opgenomen. De voorzieningen voor huisvesting en verzorging van bejaarden werden na 1934 dan ook niet afgestoten maar verbeterd en uitgebreid *  . Toen het aanpassen van Rustoord II aan de voorschriften voor bejaardenoorden grote problemen opleverde, werd in 1967 het nieuwe bejaardentehuis De Menning geopend, waarbij, evenals voor Rustoord I en II, een financiële bijdrage werd verkregen *  . Rustoord I werd in 1975 gerenoveerd en verbouwd tot vier bejaardenwoningen; Rustoord II werd aangekocht door de gemeente Den Haag voor onderwijskundige doeleinden *  .