Hendrik Gerard Maria Hermans (roepnaam Henri) werd geboren te Blitterswijck op 14 augustus 1874. Zijn vader, onderwijzer, redacteur van verschillende tijdschriften en schrijver van novellen, liet hem na de lagere school typograaf worden.

Door zijn werk bij drukkerij Wehrens kwam hij in 1891 in contact met de journalistiek. Vanaf 1894 deed hij al ervaring op met uitgeven en redigeren door te beginnen met de uitgave van een Limburgs Katholiek volksblad, Het Politiek Buurke genaamd. Hierin publiceerde hij beschouwingen, novellen en provinciale nieuwsberichten. In 1897 ging hij werken voor het Boxmeers Weekblad. Hier kwam hij onder de invloed van de paters karmelieten die hem wezen op het belang van de encycliek 'Rerum Novarum' uit 1891 over de sociale kwestie. In 1901 werd hij de eerste voorzitter van de pas opgerichte Nederlandse RK Typografenbond en redacteur van het bondsblad De Katholieke Typograaf.
Bovendien was hij medewerker van het orgaan van de federatieve Limburgse RK Volksbond Sint Joseph en medeoprichter van de Katholieke Sociale Actie.

In 1903 haalde Ch. Ruys de Beerenbrouck Hermans naar Maastricht om eerste secretaris van de arbeid te worden, evenals secretaris van de Limburgse RK Volksbond en redacteur van De Volksbode. Zijn initiatieven leidden tot de oprichting van Çredo Pugno, een bond van Limburgse RK propagandaclubs, waarvan hij ook secretaris werd. Van 1909 tot 1913 was hij lid van de gemeenteraad van Maastricht. Deze functies vervulde hij tot 1918 toen hij gekozen werd tot lid van de Tweede Kamer. Hij bleef hoofdredacteur van Het Katholieke Volk, orgaan van de Federatie van Diocesane RK Werkliedenbonden, waarin later de Limburgse RK Volksbond werd opgenomen. Het door Hermans aangedragen begrip standsorganisatie, waarover hij veel heeft gepubliceerd, werd door mgr dr H.A. Poels, aalmoezenier van sociale werken, uitgebouwd tot een maatschappelijk visionair concept. Hermans en Poels zagen deze standsorganisaties als een middel bij uitstek om de maatschappij te herkerstenen. Hermans behield vele podia om zijn ideeën uit te dragen. Zo was hij redacteur van de in 1919 voor het eerst verschenen Volkskrant, redacteursecretaris van het kaderblad Het Roer, maandblad van het RK Werkliedenverbond, evenals redacteur van Leering en Leiding. Hermans was tevens van 1920 tot 1925 voorzitter van genoemde Federatie van Diocesane Werkliedenbonden.

Van de talloze publicaties van zijn hand verdient met name vermelding het in 1908 met veel lof onthaalde 'Handboek van de moderne vakvereniging'.
Tijdens en na de Tweede Wereldoorlog speelde Hermans mede door zijn leeftijd geen rol meer in het maatschappelijk leven. Wel liet hij in 1943 clandestien een boek drukken over structuur en betekenis van de standsorganisaties na de oorlog.
Hij overleed te Den Haag op 10 mei 1949.