De organisatie VN was niet uitsluitend actief op het terrein van de illegale pers. Vanaf het begin was ze betrokken geweest bij spionage- en commandoactiviteiten. Deze activiteiten bleven ver achter, vergeleken met de werkzaamheden ten behoeve van de illegale krant. Ook andere werkzaamheden werden ondernomen, zoals financiële hulp aan onderduikers. Dit laatste bracht VN in contact met Groep 2000, een restant uit de pionierstijd van VN. De Groep 2000 richtte zich voornamelijk op het steunwerk ten behoeve van onderduikers en relaties van gevangen of omgekomen verzetsmensen. Niet alleen werden bonnen en geld gedistribueerd, ook werden voedsel pakketten gestuurd naar de kampen Westerbork en Vught en naar Duitse concentratiekampen. Een fusie tussen de "oergroep" en VN leek voor de hand te liggen. *  Zo ver kwam het niet. De nasleep van een Duitse inval in het hoofdkwartier van Groep 2000 had de verstandhouding tussen Groep 2000 en VN danig bekoeld. Op 30 april 1945 liet de CL van VN Groep 2000 schriftelijk weten geen belang meer te hechten aan de samenwerking. * 

In 1942 kwam een verbinding tot stand met Zwitserland. Na een succesvolle reis naar Genève van Hebelotte Kohlbrugge, medewerker van VN, werd een communicatielijn, de Zwitserse Weg, opgezet tussen bezet Nederland en Londen. Verzameld materiaal, afkomstig uit diverse bronnen, werd in Nederland gemicrofilmd en vervolgens, vakkundig verstopt in wetenschappelijke boeken, verstuurd naar Zwitserland. Langs dezelfde weg kwam gemicrofilmd materiaal uit Engeland naar Nederland.

Naarmate het belang van de Zwitserse Weg toenam kreeg organisatie meer gewicht. Er kwam een Politieke Commissie (PC), die voortaan de redactie ging voeren over het materiaal dat met de Zwitserse Weg meeging. Tot de initiatiefnemers behoorden H.M. van Randwijk, A.H.van Namen, J. Cramer, N. Stufkens en Slotemaker. Hebelotte Kohlbrugge, een van de initiatiefnemers van de Zwitserse Weg, maakte geen deel uit van de PC. Zij beschouwde dit als een ontkenning van haar inbreng.

Kohlbrugge had risico's voor het verzet gelopen en verdiende dat er rekening met haar mening werd gehouden. De manier waarop ze werd teruggedrongen uit de kern van de Zwitserse Weg verdiende geen schoonheidsprijs. Langzamerhand raakte Hebelotte Kohlbrugge meer betrokken bij het werk van de OD [Orde Dienst], waarmee zij regelmatig contact had in verband met het versturen van spionagemateriaal via de Zwitserse Weg. Bij de OD werden de activiteiten van Kohlbrugge serieuzer genomen dan bij VN. De OD ging Kohlbrugge steeds meer beschouwen als de intermediair voor de contacten met VN. Van Randwijk verweet Kohlbrugge een dubbele loyaliteit er op na te houden, namelijk zowel jegens de OD als jegens VN. Gesprekken tussen Kohlbrugge en Van Randwijk verliepen dan ook in een sfeer van wederzijds wantrouwen. Toen Kohlbrugge een rapport met militaire gegevens, bedoeld voor de Nederlandse regering te Londen, had overhandigd aan de OD zonder de PC daarin te kennen barstte de bom. De breuk tussen VN en Doortje [Hebelotte Kohlbrugge] voltrok zich nu snel. In een gemeenschappelijke verklaring werd de samenwerking tussen Kohlbrugge en VN opgezegd. * 

In 1944 stond Doortje Kohlbrugge opnieuw tegenover Van Randwijk en Van Namen. Al sinds ze van VN naar de OD was overgestapt, eind oktober 1943, had zij contact onderhouden met fotograaf W. Prins, die de stukken van de Zwitserse Weg microfilmde. Op basis van een formele opdracht van de OD had Kohlbrugge de fotograaf Prins kopieën van alle zendingen van de Zwitserse Weg laten maken. Uit het materiaal werd een soort "knipselkrant" samengesteld en vervolgens gemicrofilmd. Per toeval was dit filmrolletje bij VN beland. Van Randwijk en Van Namen beseften een gigantisch schandaal binnen de illegaliteit te hebben blootgelegd. De OD bespioneerde een verzetsgroep. VN wenste ieder contact met de OD te verbreken. Echter na bemiddeling van enkele verzetsrelaties kwamen de opponenten overeen de kwestie niet verder uit te vechten en een minimum aan zakelijke samenwerking in stand te houden. De achterdocht tegenover de OD zou blijven bij Van Randwijk en de zijnen.

Uit dezelfde periode stammen de contacten tussen VN en de spionagegroep Blauw/Rinus, een voortzetting van de Belgisch/Hollandse spionagegroep Dienst WIM. De leiding van Dienst WIM was in handen van de Belg Gaston Vandermeersche [schuilnaam "Rinus"]. De groep was door arrestaties in het voorjaar van 1943 vrijwel geëlimineerd en de verbinding met Londen kwijtgeraakt. André Koch, alias Jon Blauw en Jaap Ie Poole trachtten de restanten van het informatienetwerk nieuw leven in te blazen.

In het laatste oorlogsjaar organiseerde VN gewapende verzetsgroepen, de zogenaamde VN-vendels onder leiding van W. Vierveijzer en later onder leiding van Ab de Boer. * 

VN onderhield goede contacten met diverse andere illegale persorganen. Van oudsher bestond er een hartelijke relatie tussen Het Parool en VN. Van Randwijk en Het Parool-redacteur Van Heuven Goedhart onderhielden geregeld contact. Net als VN hield Het Parool zich bezig met de noodzaak van maatschappelijke hervormingen na de bevrijding. Bewijs van deze samenwerking vormt onder andere de gezamenlijke uitgave van Het Manifest in april 1944. Ook met andere verzetsorganisaties bestonden nauwe relaties. Zo kon Het Vaderland, een blad voor de Nederlandse arbeiders in Duitsland, uitgegeven door de Haagse groep van Ons Volk, rekenen op financiële bijdragen van VN.