De geschiedenis van de kwaliteitsbewaking van voor consumptie bestemd vlees gaat ver terug. In alle middeleeuwse stedelijke keurboeken komen daaromtrent bepalingen voor, belangstellenden kunnen voor Doetinchem daarvan kennis nemen in de door prof. W. Jappe Alberts verzorgde uitgave "Het Middeleeuwse Keurboek van de stad Doetinchem".
Voorzover bekend, heeft de daarin beschreven praktijk van verplichte verkoop vanuit het stedelijk veelshuis en de vleeskeuring tegen betaling van keurloon zich tot in de negentiende eeuw gehandhaafd.
In de loop van de 19e eeuw werden bepalingen aangaande vleeskeuring e.d. in de algemene politieverordening opgenomen. Over deze periode is het archief van de gemeente Stad-Doetinchem verloren gegaan.

I>In 1906 stelt de gemeenteraad van de gemeente Stad-Doetinchem de verordening op slachting, keuring en invoer van vee, vleesch enz. vast, zodat nu de genoemde zaken in een aparte verordening zijn geregeld.
In 1919, komt de Vleeskeuringswet (Stbl. 1919, nr. 524) tot stand, welke eerst op 1 juni 1922 in haar volle omvang in werking treedt. Deze wet draagt de uitvoering op aan de gemeente.
Om aan de wettelijke verplichtingen te voldoen, regelt de gemeenteraad de keuringsdienst bij verordening van 5 april 1922

In 1923 sluit de gemeente Wehl zich bij de keuringsdienst aan.

In de raadsvergadering van 19 juni 1924 wordt besloten tot de oprichting van een slachthuis. De kosten zijn begroot op f. 50.000,00. Op 1 september 1925 wordt het slachthuis in gebruik genomen en tevens de keuringsdienst daar ondergebracht en als zodanig geïntegreerd in het slachthuis. Bovendien gaat in het slachthuis plaatsvinden de rijkskeuring van voor uitvoer bestand vlees. Als gevolg van het in gebruik nemen van het gemeentelijk slachthuis, wordt de verordening op de keuringsdienst van vee en vlees gewijzigd en op 28 september 1925 wordt een nieuwe verordening door de raad vastgesteld.

Vanaf dan is het verboden slachtdieren te slachten buiten de daarvoor aangewezen plaats in het slachthuis, met uitzondering van doden in nood en het slachten voor huiselijk gebruik door de bewoners van het perceel, waar geslacht wordt, de zogenaamde "huisslachting".
De gemeente Hummelo en Keppel ging in 1949 voor de keuring van huisslachtingen een contract aan met de keuringsdienst.

In 1926 (raadsvergadering van 18 maart) worden het slachthuis en de keuringsdienst onder de naam van "slachthuis" een gemeentelijk bedrijf ingevolge het toenmalige artikel 114 Bis van de gemeentewet. Dit betekent, dat men als bedrijf een afzonderlijk kasbeheer gaat voeren, los van het kasbeheer door de gemeente-ontvanger.

In 1932 wordt bij besluit van de raad van 2 februari met ingang van 15 april 1931 het slachthuis inclusief keuringsdienst een tak van dienst, overeenkomstig artikel 252 van de gemeentewet. Dit artikel geeft meer ruimte dan het oude artikel 114 Bis, daar het afzonderlijk kasbeheer met een afzonderlijke begroting en rekening en verantwoording wordt uitgebreid. In 1933 komt er een einde aan de slachtingen voor export als gevolg van de economische recessie.
Wegens de tijdsomstandigheden wordt in 1940 overgegaan tot de centrale aankoop en slachting van varkens en krijgt het gemeentelijk slachthuis als centrale slachtplaats daarin een taak. De plaatselijke toewijzingscommissies verdelen der beschikbare varkens onder de plaatselijke slagers en grossiers. Pas in 1949 zal het vlees weer vrijkomen van distributiebepalingen.

In april 1957 krijgt de directeur, de heer E. Schreur, functioneel leeftijdsontslag en wordt opgevolgd door de heer dr. E. Klöpping.
In 1977 gaat het gemeentelijk slachthuis over in particuliere handen, wordt de keuringsdienst ervan losgemaakt en blijft als gemeentelijke dienst voortbestaan.