Naast de verdediging van de eigen burgerij door het manhafte burgerregiment, had de stad ook op het gebied van de verdediging van Overijssel als geheel een taak. Aanvankelijk onder de Utrechtse bisschoppen als landsheren en later onder de vorsten uit het Habsburgse Huis.
Na de toetreding van Zwolle en Overijssel tot het bondgenootschap in de Unie van Utrecht werd de functie van de landsheer-voor wat de territoriale verdediging betrof-overgenomen door de Staten-Generaal en met name door de Raad van State. Dit leidde er toe, dat Zwolle garnizoenstad werd en dat het militaire beeld werd bepaald door de Staatse troepen, die in de stad op kosten van de Raad van State gelegerd werden-servies en logies-en waarvoor de stad de zorg had, die nadien weer vergoed werd uit de gelden van de Raad van State. Voor het onderhoud van de stedelijke vestingwerken gold dezelfde constructie.
Zwolle heeft zwaar geleden onder de Munsters-Keulse bezetting. Weliswaar heeft die bezetting geen mensenlevens gekost, noch materiële schade opgeleverd, maar wel werd van de burgers een zwaar financieel offer gevraagd in het onderhoud van de vijandelijke troepen. Nadat de stad Zwolle zijn militaire betekenis had verloren na het ontzet van de stad Groningen in augustus 1672 en de vijandelijke troepen zich ook uit Zwolle terugtrokken, werden vooraanstaande burgers als gegijzelden meegenomen door de wegtrekkende troepen. Door deze gijzeling of 'ostagie' werd alsnog een pressiemiddel ingebracht voor de Zwolse burgers om de torenhoge vijandelijke contributie te betalen.