Toelichting op de functie van de weeskamers. Weeskamers waren belast met het toezicht over of het beheer van nalatenschappen die geheel of gedeeltelijk aan minderjarigen toekwamen. Vanaf de zeventiende eeuw verstond men daaronder personen onder de vijfentwintig jaar die ongehuwd waren en niet beschikten over een meerderjarigheidsverklaring van de Staten van Holland. Meestal waren die minderjarigen (half)wezen: kinderen van wie een of beide ouders overleden waren en dus van hun overleden ouder(s) geërfd hadden. Maar het kon ook gaan om de goederen die een kind die geërfd had van bijvoorbeeld een oom of een tante. De taak van een weeskamer was er voor te zorgen dat de goederen van deze minderjarigen niet 'verteerd' zouden worden door anderen. Als instelling moeten weeskamers dus niet verward worden met weeshuizen, waar weeskinderen werden ondergebracht en opgevoed. Weeskamers zijn in de late middeleeuwen ontstaan. Oorspronkelijk werden de belangen van weeskinderen behartigd door de plaatselijke gerechten (de schepenbanken) of een burgemeester. Later werden er aparte weesmeesters benoemd, die voor hun werkzaamheden een aparte kamer toebedeeld kregen, de weeskamer. Overigens werden niet álle vermogens van weeskinderen door de weeskamer beheerd. Vaak hadden de ouders zelf al voor het beheer van de nalatenschap zorg gedragen en daarvoor bij het gerecht of de notaris een regeling doen vastleggen. De weeskamer werd dan door een Akte van Seclusie (uitsluiting) van de voogdij uitgesloten.