J.J. Schrieke was een Duitsgezinde secretaris-generaal van het ministerie van Justitie tijdens de bezetting. Begaafde juriist. was hoogleraar in Leiden. Hield als S.G. de NSB buiten zijn departement, maar deed verder alles om het de bezetter niet lastig te maken. Vanwege hulp aan de vijand werd hij na de oorlog ter dood veroordeeld; die straf werd omgezet in twintig jaar gevangenis.
H.M. Hirschfeld was topambtenaar van het ministerie van Handel, Nijverheid en Scheepvaart en vanaf mei 1940 ook op Landbouw. Doorliep een carrière in het bankwezen, waarbij hij onder meer in Nederlands-Indië terecht kwam. Speelde als waarnemend secretaris-generaal een belangrijke rol bij het bestuur van het economisch leven tijdens de bezetting. Genoot ondanks zijn deels joodse afkomst veel vertrouwen bij de Duitsers en betoonde zich een bekwaam, vindingrijk onderhandelaar. Was niet fout, maar had wel moeite een juiste houding te vinden jegens de bezetter en had bovendien weinig begrip voor het verzet. Daar tegenover stond zijn verdienste dat hij het productieapparaat en de voedselvoorziening zo goed mogelijk in stand had weten te houden. Blijft daarom een controversiële figuur over wie historici polemiseren.
K.J. Frederiks was vanaf 1931 secretaris-generaal van Binnenlandse Zaken en bleef tot het einde van de oorlog zijn functie bekleden. Dit was mogelijk omdat hij zich niet verzette tegen de hoofdlijnen van de Duitse politiek.[1] De Duitse maatregelen tegen de Joodse Nederlanders ontleenden hun effectiviteit mede aan de coöperatieve opstelling van Frederiks. Na de oorlog werd zijn patriottische gezindheid erkend,maar zijn politiek van "schipperen en meevaren" had gefaald. In 1946 is hem (ongevraagd) eervol ontslag verleend.