De missie van het Watersnoodmuseum is Herinneren, Leren en Vooruitkijken. Het museum is gevestigd in de vier caissons die zijn gebruikt voor het sluiten van het laatste gat in de dijken. Het sluiten vond plaats op 6 november 1953.
Caissons zijn eigenlijk betonnen boten. Deze zogenaamde Phoenix-caissons zijn 60 meter lang, 20 meter breed en 20 meter hoog. Na op hun plaats te zijn gebracht, werden ze gevuld met zand, zodat u nu in het museum over dertien meter zand loopt.
Inmiddels heeft het museum een grootscheepse verbouwing en uitbreiding ondergaan, die tussen juli 2008 en april 2009 is uitgevoerd. Sinds die tijd zijn alle vier Phoenix-caissons in het dijklichaam in Ouwerkerk, door gangen met elkaar verbonden, expositieruimten geworden. De collectie, die daarin is ondergebracht, geeft niet alleen de Ramp van 1953 een eigen plek, maar zet ook een lijn uit naar vandaag en de toekomst.
De website http://www.deramp.nl/ is de plek waar de verschillende verhalen en foto's over de slachtoffers van de ramp verzameld worden. Een selectie van deze verhalen zullen vanaf april 2009 te horen zijn in het monument 1835+1. De bezoeker krijgt de verhalen te horen, nadat de naam van het slachtoffer is uitgesproken. Dit monument is een onderdeel van het nieuwe Watersnoodmuseum in Ouwerkerk. Deze interactieve installatie is een eerbetoon aan de vele slachtoffers van de watersnood.