Tekst: inleiding:
Zachtkens daalden op den Tweeden kerstdag de witte vlokken op den donkere aarde neder, alles bedekkend met een helder, wit tapijt. Toen des avonds de bronzen stemmen der kerkklokken de kerkgangers opriepen naar het bedehuis, was geheel de stad reeds in winterpracht; op de boomen en de daken lagen dikke vachten, en op de straten kraakte het onder de schoenen der voorbijgangers. In de plantsoenen was ongezien een kunstenaar aan het werk geweest, die met fijn penseel de kleinste takjes en twijgjes had aangestipt, en het forsche geboomte tot zuilen van smetteloos marmer had gevormd. Een wintersprookje van de schoonste soort, dat de herinnering aan de gure en regenachtige dagen van de vorige weken als met een tooverslag heeft weggevaagd. Jammer alleen, dat deze natuurpracht slechts een zoo kort bestaan beschoren is......
onder de foto's:
links: De heul aan het Paardenveld was in een ommezien veranderd in een lange glijbaan waar groot en klein zich vermaakten.
rechts: Een mooi gedeelte van de Oude Gracht, gezien van de Achtertwijnstraat.; Soort: onderschriften