Vop Pietersz. te Delft heeft een zaak aangespannen tegen de dijkgraaf van Delfland omdat deze hem had gedaagd voor de vierschaar van Delfland. De hoogheemraden gelastten in hun vonnis dat hij antwoord moest geven op de eis van de dijkgraaf, anders zou hij veroordeeld worden tot die eis. Volgens de clausule van surcheantie van het hof van 3 juli 1539 in het mandement van reformatie mocht deze zaak niet verder behandeld worden door de vierschaar totdat het hof uitspraak had gedaan op de zitting van maandag daaropvolgend. Die dag, 7 juli, kwam het hof niet tot een uitspraak, waardoor de bepaling van opschorting vervallen zou zijn. Ter uitvoering van het vonnis van de hoogheemraden haalden ambtenaren van het hoogheemraadschap graan en andere goederen uit de woning van Vop Pietersz., waarop hij bij het hof een verzoek indiende voor teruggave van zijn spullen met de eis dat alles teruggebracht zou worden in de oorspronkelijke staat en dat de dijkgraaf de proceskosten betaalde. De dijkgraaf voerde ter verdediging aan dat het in Delfland een oude gewoonte was van de vierschaar om de gedaagde te gelasten te antwoorden en als daar geen gevolg aan werd gegeven hem te veroordelen in de eis. Nadat de clausule van surcheantie was vervallen is Vop Pietersz. herhaalde malen gemaand het vonnis van de hoogheemraden uit te voeren. Dat heeft hij nagelaten, waarop de dijkgraaf het vonnis heeft voltrokken. Omdat de dijkgraaf in zijn recht staat vraagt deze het hof om deze zaak kosteloos en schadeloos af te doen. Na uitgebreid hoor en wederhoor, onderzoek van schriftelijke stukken, uitgebreide beraadslaging en overleg besloot het hof tot niet-ontvankelijkheid van de eis en veroordeling van de eiser tot betaling van de proceskosten.