In de Constituties van 1927 staat de kleding die de fraters droegen beschreven: "De kleeding [...] bestaat uit een zwart habijt van gewoon laken en een singel van dezelfde stof met een strik en twee van achter afhangende strooken. Op bepaalde tijden dragen de Fraters bovendien een witten boord, een zwarten hoed of een solidé. Zij dragen zwarte wollen kousen en lage zwart-leeren schoenen. Waar het noodig is, is het hun geoorloofd, een mantel te dragen van dezelfde kleur als het habijt. Deze kleederdracht is zoowel voorgeschreven voor de novicen als voor de geprofeste Fraters. [...] Bij de eerste tijdelijke professie zal iedere geprofeste een kruis ontvangen, dat de Fraters aan een zwart gevlochten koord om den hals dragen. [...] Met het oog op omstandigheden van klimaat kan de generale Raad de stof en de kleur van de kleeding wijzigen volgens de behoeften. De Fraters zullen het religieuze kleed zoowel binnen als buiten het Huis dragen [...]" Onder de toog droegen de fraters een (korte) broek en onderhemd. Het kruis (met corpus) dat om de nek hing werd meestal onder de cingel (of 'singel') gestoken. Aan een van de boordjes is een bef van zwarte stof bevestigd, bij een tweede boordje is hiervoor de mogelijkheid aanwezig, bij het derde boordje is het niet mogelijk een bef te bevestigen.

Zwarte toog (1) die aan de voorzijde geheel opengemaakt kan worden middels knopen. Voorzien van twee steekzakken op heuphoogte, een opstaand kraagje aan de hals en grote omslagen aan de mouwen. De binnenzijde is tot de middel gevoerd en voorzien van een binnenzakje op de linkerborst. Over de kraag droegen de fraters een witte boord (2). Als schoeisel droegen de fraters in de beginjaren van de congregatie pantoffels met een leren riempje. Rond 1894 kwam de lage schoen in gebruik, deze moest zo eenvoudig mogelijk zijn en mocht vooral geen 'neus' hebben. Als hoofdbedekking gebruikten de fraters een halfhoge 'kachelpijp'. Rond 1930 kwam de slappe zwarte gleufhoed in gebruik. Vanaf oktober 1954 voldeed ook een zwarte baret, die gemakkelijker in de zak gestoken kon worden. Tot ca. 1950 droegen de fraters onder de toog een pofbroek en een onderhemd van baai. Ook droegen ze een zakhorloge. Begin 1954 werden deze dingen vervangen door een polshorloge, overhemd en lange broek. De cingel moest van dezelfde stof zijn als de toog. De rozenkrans werd in de zak bewaard en niet, zoals bij veel kloostergemeenschappen gewoon was, aan de cingel gedragen. Het kruis dat de fraters aan een zwart koordje om de nek droegen werd óf onder de singel gestoken óf in de binnenzak, in het zogenoemde 'H. Hartkappelletje'. Het kruis van fraters in Nederland was koperkleurig (3), het kruis voor de fraters in de missie zilverkleurig (4). Vanaf ca. 1958 mochten de fraters een zwart pak met wit boordje en een zwart overhemd dragen als ze dat wensten. Aan de vooravond van het vertrek naar de eerste missie van de Fraters te Malang (Indonesië) op 6 februari 1928 gaf aartsbisschop Henricus van de Wetering tijdens zijn bezoek aan dat witte kleding in de missie beter zou zijn. In de missie droegen de Fraters van Utrecht een witte toog (5) en witte cingel.

Het koordje werd gedragen door de Broeders van de H. Franciscus van Koningslust tot aan hun samenvoeging in 1936 met de Broeders van de H. Joseph. Het diende om een scapulier, bestaande uit een strook stof die over het hoofd werd aangetrokken, en die rug en borst bedekte, op zijn plaats te houden. Het scapulier werd onder het habijt gedragen. In het koordje zijn aan één uiteinde drie knopen aangebracht. De knopen staan voor de drie geloften (armoede, gehoorzaamheid, zuiverheid) die kloosterlingen tijdens hun inkleding afleggen.

Op 8 december 1958 wordt een nieuw habijt aangenomen door de zusters. Dom Hans van der Laan o.s.b. (1904-1991) draagt zorg voor het ontwerp. De bef en de kap worden verruild voor een boordje en een muts met sluier. In 1968 wordt het dragen van het habijt door de congregatie afgeschaft. Zwart habijt (door de congregatie 'tuniek' genoemd) met twee plooien voor en twee achter. Op beide zijnaden van de tuniek zijn op taillehoogte twee lussen bevestigd voor het dragen van het koord. Op heuphoogte is in beide zijnaden een opening aangebracht die toegang geven tot de zakken op de onderrok. Aan de binnenzijde van habijt is bovenaan de beide plooien aan de voorzijde een lint bevestigd dat los naar beneden hangt. De linten kunnen in twee kleine lusjes aan de zoom van het habijt gestoken worden, om zo de rok korter te kunnen maken. Onder het habijt wordt een witte blouse met daarop een wit boordje gedragen. Voorts een zwarte onderrok en zwarte kousen. Het boordje en de onderrok worden met behulp van knopen aan de blouse bevestigd. Op het habijt wordt een zwart koord gedragen, waaraan de grote rozenkrans gehangen wordt. In plaats van de grote rozenkrans kan ook de 'kleine rozenkrans', een kruisje aan een leren koord, gedragen worden. Op het hoofd dragen de zusters een zwarte sluier met daaronder een wit mutsje. Er is een grote sluier en een kleinere werksluier aanwezig.

Zwart habijt gedragen door geprofeste zusters van de Congregatie van de Franciscanessen van Charitas. In de mouwen extra binnenmouwen. Bij het habijt hoort een zwart scapulier dat, door middel van een extra strook stof, lang of kort gedragen kon worden. Op de voorzijde van het scapulier is met zwarte draad een passiekruis geborduurd. Om het middel werd een wit koord gedragen met daaraan de grote rozenkrans. Het koord heeft, afgezien van de knoop om het koord vast te maken, drie knopen. Deze staan symbool voor de drie geloften die de zusters bij intrede in de congregatie aflegden. Tevens aanwezig is een identiek zwart koord. Op de borst, over het habijt, droegen de zusters een witte bef. Op het hoofd een witte muts met daarop een witte kap. Aan de kap werd de zwarte sluier vastgespeld. De zwarte onderrok die onder het habijt werd gedragen, is niet aanwezig.

De rozenkrans werd aan de riem bevestigd. Deze rozenkrans is gedragen door broeder Nicolaas van Oosterhout (Henricus J. van Huijben) (1871-1956).

Gedragen door de Franciscanessen van de H. Elisabeth. Bestaande uit: een tailleband (1), mutsje (2), doek (3), schort (4) en uniform (5). Het uniform heeft middenvoor een plooi en aan de voorzijde een zak. Het uniform wordt aan de achterkant dichtgeknoopt. De kleur van werkkleding in de verpleging was wit, voor huishoudelijk werk lichtblauw en voor werken in de tuin donkerblauw.

Gedragen door de zusters Franciscanessen van de H. Elisabeth. De werkkleding voor in de tuin was donkerblauw, voor huishoudelijk werk lichtblauw en voor de verpleging wit.

Gedragen door de Franciscanessen van de H. Elisabeth. De werkkleding voor in de tuin was donkerblauw, voor huishoudelijk werk lichtblauw en voor de verpleging wit.

Klein borstkruis (1), habijt rozenkrans broeder redemptorist zonder corpus met op de medaille de afbeelding van de stichter Alfonsus de Liquori (1696-1787) en Christus als verlosser (2), rozenkrans met grote kralen en houten kruis met opschrift voorzijde "mon jesus misericorde" en op keerzijde "protège notre famille" en op het hartvormig aanhangsel de tekst "coeur imaculé de Marie protegez nous"(3), rozenkans van bewerkte vruchtenpitten uit Suriname (4), rozenkrans O.L Vrouw van de Zeven Smarten (5).

Korte schoudermantels met kap, een witte en een zwarte. De zwarte werd over de witte gedragen.

Diverse schorten en witte werkmouwen. De witte werkschort en witte werkmouwen werden over het habijt gedragen tijdens het verplegingswerk. De mouwen konden met behulp van een knoop op de schouders van het habijt worden vastgemaakt. Naast de witte schort zijn er ook een zwarte, een donkerblauwe en een blauw-wit geruite schort aanwezig. Met sluitspelden.

Dit aangepaste habijt van de zusters is ontworpen door Dom van der Laan en vanaf 1958 door de zusters gedragen.

Deze krans werd door de Franciscanessen van Charitas gedragen aan het koord dat om hun habijt geknoopt zat. Met de rozenkrans werden de zeven vreugdevolle gebeurtenissen uit het leven van Maria overwogen: de blijde boodschap, het bezoek aan Elisabeth, de geboorte van Jezus, het bezoek van de wijzen uit het Oosten, de verrijzenis van Christus, het Pinksterfeest en de Tenhemelopneming van Maria.

Vier verschillende kruisjes die op het habijt en op de burgerkleding werd gedragen. Het kruis aan een koord met houten kralen (1) werd op het habijt gedragen vanaf 1960, het zilveren kruisje aan ketting (3) werd vanaf 1968 op de burgerkleding gedragen, het kruis in de vorm van een Tau (2 en 4) is verspreid bij gelegenheid van het 150-jarig bestaan van de congregatie in 1984.

Op de voorzijde van een van de lappen is het passiekruis geborduurd. Het bijbehorende koordje dat om het middel gedragen werd ontbreekt, net als het gebed dat werd opgezegd bij het omleggen van het scapulier.

De schaar hangt aan een riempje dat met behulp van een clip aan het habijt gehangen kan worden. Het werd gedragen door de zusters die naailessen gaven. Deze schaar met onder de ogen de afbeeldingen van Christus en Maria werd gebruikt door de kosteres van Huize Portiuncula in Alverna (Wijchen).

Iedere zuster droeg onder het habijt een zwart zakje waar kleine voorwerpen in konden worden bewaard. Aan het lint waarmee dit zakje om het middel van de zuster was gebonden, droeg zij ook een speldenschijfje om altijd een paar naalden en spelden bij de hand te hebben.

Bestaande uit vijf tientjes. Deze rozenkrans werd gedragen door novicen van de zusters Franciscanessen van St. Lucia. Bij de professie ontvingen de novicen een palmhouten rozenkrans.

Behorende bij het habijt van een geprofeste zuster. De rozenkrans telt zeven tientjes ter ere van de zeven vreugden van Maria en wordt ook wel Rozenkrans van de Zeven Vreugden van Maria, Franciscaanse rozenkrans of Serafijnse kroon genoemd. Aan het ene uiteinde van het koord is een kruis bevestigd en aan het andere uiteinde vijf kralen met op het uiteinde vier ovaalvormige kralen geplaatst in de vorm een gelijkarmig kruis.

Vanaf 1959 gedragen door de zusters Franciscanessen van St. Lucia toen het lange scapulier vervangen werd door een korte met tailleband. Op het lange scapulier was dit symbool op borsthoogte aangebracht als borduursel op het scapulier zelf. Ronde speld met centraal een rood kruis. In de vier ruimten tussen de armen van het kruis zijn de volgende lijdenswerktuigen afgebeeld: 3 nagels, een gesel, een speer en een lans met spons, en de doornenkroon. Op de achterzijde een sluitspeld en een (van latere tijd daterend) hangoogje.

Serie van zeven poppen, vervaardigd door zuster Joachim Kaptein, en aangekleed als: postulant (1), bruid op de dag van de inkleding van het noviciaat (2), novice (3), eeuwig geprofeste zuster (4), zuster in missiekleding (5), zuster in werkkleding (6) en zuster in slaaptenue (7). De eeuwig geprofeste zusters dragen tot 1959 een bruin habijt, waardoor ze ook wel 'bruine zusters' worden genoemd. De tijdelijk geprofeste zuster wordt in die tijd ook wel 'zwartje' genoemd omdat het habijt van zwarte stof is gemaakt. Centraal op het scapulier, dat over het bruine habijt wordt gedragen, zijn de lijdenswerktuigen afgebeeld. Na 1959 verandert de kap en krijgt iedere zuster een kledingspeld waarop de lijdenswerktuigen afgebeeld staan. Het lange scapulier wordt vervangen door een kort scapulier met tailleband.

Deze kleding werd tot eind 1959 door de zusters gedragen.

Aanwezig zijn: een zwarte sluier voor postulanten waarbij het haar zichtbaar mocht zijn en een zwarte pelerine (schoudermantel) voor postulanten; een zwart mutsje dat tot ca. 1945 door postulanten is gebruikt, postulanten droegen verder een zwarte jurk (niet aanwezig); een crèmekleurig keeldoek, gebruikt tot ca. 1968; een voorhoofdsband; twee witte ondersluiers (hul), één sluier is gemerkt met een rood kruisje en het nummer 71 en de ander met een rood kruisje en de letter C met daaronder het nummer 11 geschreven; een katoenen werksluier; en een witte novicensluier. De novicensluier is gemerkt met een rood kruisje met twee streepjes eronder. Na de professie kreeg elke zuster haar eigen nummer waarmee de kleding werd gemerkt.