Tegeltableau van het moederhuis en van de kapel met koepel, beide gelegen aan de Loudelsweg in Bergen. Het tableau werd door het personeel aangeboden bij gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de congregatie in 1948.

Het Jezuskindje is afkomstig uit het Ursulinenklooster 'La Sainte Crèche' te Eijsden van de Ursulinen van de Romeinse Unie. Het werd door de Ursulinen van de Romeinse Unie, waarbij de Ursulinen van Eijsden zich hadden aangesloten, in 1998 geschonken aan de Ursulinen van Bergen bij gelegenheid van hun eeuwfeest. De eerste zes zusters Ursulinen van Bergen waren afkomstig uit het klooster te Eijsden en stichtten in Monnickendam een nieuwe congregatie. Het houten Jezuskindje werd door de zusters in Eijsden om beurten bewaard in de cel van de zusters. In Bergen werd het beeldje in een vitrine in de eetzaal geplaatst, want speciale devotie voor het Jezuskindje kennen de Ursulinen van Bergen niet.

Plankjes met een tekst, die geknield in de refter door zusters in de hand werden gehouden als een boetedoening. De zusters die penitentie deden, knielden terstond na het tafelgebed op de daartoe bestemde plaats, waarbij de grond kussen. Deze boetedoening kon opgedragen worden oftewel een zuster vroeg er zelf om, als ze meende een regel te hebben overtreden of als ze boete wilde doen. De tekst op het plankje moest door de zuster overwogen worden. Er zijn drie plankjes bewaard gebleven met de spreuken: 1) "In veel spreken zal het nooit aan zonden ontbreken" (penitentie - stilzwijgen); 2) "Zie, Vader, hier ben Ik, om Uw Wil te doen" (penitentie - gehoorzaamheid); 3) "Om onzentwille is Hij arm geworden" (penitentie - armoede). In het "Directorium van de Congregatie der Zusters Usrulinen van Bergen" ([1952]) wordt op de pagina's 104-108 het gebruik van de penitentiebordjes nader toegelicht.

Kruisje dat alle zusters Ursulinen van Bergen op 31 december 1960 kregen, toen een deel van de kleding werd gewijzigd. Vanaf die tijd ontvingen de zusters bij de inkleding dit kruisje. Ook geliëerde leden ontvingen het bij opname als geliëerd lid. Vóór 1960 droegen de zusters geen halsketting, maar een lange rozenkrans waaraan een kruis was bevestigd. In 1960 kregen de zusters in plaats van een witte gesteven linnen kraag, een slappe zwarte kraag van hetzelfde materiaal als het habijt. Daarop kwam het zilveren congregatie kruisje mooi uit.

Grote zwarte rozenkrans met kruis die door alle zusters werd gedragen vanaf de inkleding. De rozenkrans werd gekust bij het omdoen en afleggen, bij het binnenkomen van de kapel, en hij werd in de hand gehouden bij het gaan van de kruisweg en bij de onderrichting van de novicenmeesteres. Als een zuster naar de missie vertrok, kreeg ze het kruis dat aan haar rozenkrans hing, als missiekruis uitgereikt. Voor die gelegenheid moest ze het kruis eerst van haar rozenkrans afhalen om het later weer terug te krijgen.

Doosjes met witte en bruine bonen, gebruikt door de Raad van algemene overste en raadzusters bij het stemmen over toelating van kandidaten voor inkleding en professie. Iedere raadzuster had een klein doosje met twee vakjes. In het ene zaten witte en in het andere zaten bruine bonen. Daarom zijn er meerdere van die doosjes. Er is maar één doosje met het etiket STEM erop. Dat doosje gaat rond en ieder doet er een boon in per kandidaat: een bruine betekent 'niet geschikt' en een witte 'geschikt'. Er wordt per kandidaat gestemd. Als het aantal bonen in de stemdoos meer bruine dan witte bonen bevat is de kandidaat op dat moment afgewezen voor inkleding of professie; meer witte dan bruine bonen betekent toegelaten. Afgewezen op dat moment kon ook betekenen dat een kandidaat uitstel van inkleding of professie kreeg.

Rood kroontje dat tot 1966 werd gedragen bij de eeuwige professie. Tot ongeveer 1957 kreeg een overleden zuster het rode kroontje op in de kist. Het ging echter niet mee het graf in. De eeuwige professie vond in principe plaats drie jaar na de tijdelijke professie. In het archief is het "Caeremoniale Professionum" aanwezig met illustraties van Zuster Theresa van der Meys, dat gebruikt werd voor de plechtigheid van de eeuwige professie. Bij de eeuwige professie kreeg de zuster een ring. Als de familie het kon betalen of er was een ring beschikbaar van een overleden familie, dan zorgde de familie voor deze ring of ze gaven het geld ervoor. Ook werd wel eens een rozenkrans door de familie gegeven aan een zuster bij haar professie. Als de familie niet voor een ring kon zorgen, gebeurde dit door de congregatie.

Wit kroontje dat tot 1966 werd gedragen op de dag van inkleding. Twee jaar na de inkleding vond de tijdelijke professie plaats. Na een jaar volgde de hernieuwing van de tijdelijke professie, na een tweede jaar nogmaals een tweede hernieuwing. Na drie jaar volgde dan de eeuwige professie. Bij de inkleding kreeg de zuster haar kloosternaam. Dat gebeurde op voorstel en aanraden van de Eerwaarde Vader, of de zusters mochten kiezen uit een doosje met briefjes met beschikbare namen. Na het kapittel van 1960 en rond de tijd dat de zusters in burgerkleding gingen lopen (november 1967) kozen veel zusters weer voor haar doopnaam, als ze niet zo gelukkig waren met de naam die ze bij de inkleding hadden ontvangen, zoals Hostia, Hostilia, Eucharistica, Signata, Siëna.

In 1898 werd dit gebouw door de zusters als moederhuis betrokken. De tegel is gemaakt door iemand uit Monnickendam en in 1976 aan de zusters geschonken.