Cornelis P. de Brouwer, geboren te Hilvarenbeek, was lid van de Scheutisten en werd in 1906 tot priester gewijd. Hij was de stichter van het missiecollege Sparrendaal en missionaris op de Filippijnen (1909-1928).

Dit corpus met zijn romaniserende en gotiserende trekken, de uitgebogen houding, de schematisch weergegeven borstpartij, het in het midden gescheiden haar met gestileerde krullen en baard en zonder doornenkroon, herinnert in zijn details aan de stijl van de dertiende eeuw. Hoogstwaarschijnlijk is het echter een van archaïsche smaak getuigend werk uit de vijftiende eeuw. Anders dan het sterk op de compassie inwerkende polychrome corpus, brengt dit beeld van de gekruisigde een verstillende contemplatie bij de beschouwer teweeg

Centraal in het beeldvlak een dansende monnik met een brevier in de linkerhand en een dame, die met haar rechterhand een glas opheft en met de linkerhand de monnik bij zijn pij grijpt. Op de achtergrond, rechts van de vrouw, nog een dartele monnik, links een violist op een kruk. Rechts, bij de open haard, een vrouw met over elkaar geslagen knieën, opkijkend naar het dansend paar. De waard, die met zijn rug naar het haardvuur staat gekeerd, kijkt de beschouwer lachend aan. Op de grond een kapotte rozenkrans en twee speelkaarten

De waarzegsters: Links van het midden, op de rug gezien, een heer en een dame, die vrolijk naar hem wijst terwijl ze de beschouwer aanziet. Voorts twee waarzegsters, de ene, rechts van de heer, leest hem de hand, de andere zit achter haar op de knieën met een kind op de rug, terwijl ze zich mede in het gesprek mengt. Geheel rechts onder een grillige boom een zigeunerin met kind bij een houtvuur, een andere vrouw staat zich te warmen. Geheel links van de hoofdpersonen een jongen. Op de voorgrond een kan en een kookpot

Op het zijden kelkvelum staat een gelijkarmig kruis in gouddraad centraal, de voor de Orde der Kruisheren kenmerkende kruisvorm. Ornamenten in de vorm van vazen, bladerbossen, bloemen en vruchten,zijn rondom dit kruis geborduurd. Ditvoor de renaissance typerende rankwerkis geborduurd in lazuursteek en steelsteek: bij de eerste zijn draden naast elkaar gelegd en op afstand met kleine steekjes vastgezet, de andere is een borduursteek voor lijnversieringen en de omranding van beeldelementen. De medaillons zijn uitgevoerdin broderie-mi pleine, contouren van gouddraad, opgevuld met gekleurde zijden borduurgarens. Binnen een lauwerkrans zit de gekroonde Maria op een gouden troon, met het Kind op haar schoot. Binnen het andere ereloof staat de verrezen Christusmet het kruis tegen zijn linkerschouder. Bij de aanvang van de eredienst droeg de priester de kelk, bedekt onder dit velum,naar het altaar.Maria en het Kind waren dan in het zicht. Zo bleef dit staan gedurende de dienst van het woord. Aan het beginvan de eucharistieviering waarbij de kelk werd gebruikt als houder voor de wijn (het bloed van Christus),vond de onthulling van de kelk plaats. Aan het eind van de dienst werd de kelk weer met het velum bedekt en droeg de priester droeg deze weer naar de sacristie, met de voorstelling van de verrezen Heer in het zicht. In de eerste helft van de zestiende eeuw kwam het kelkvelum langzamerhand in gebruik. Officieel werd het voorgeschreven in het derde kwart van die eeuw, de tijd van het Concilie van Trente (1545-1563). Als antwoord op de reformatie werd de triomferende kerk gepropageerd. Vorstelijke pracht in de paramenten ging hieraan gepaard. Rond 1560 werd deze bedekking van kelk en pateen ingesteld, de officiële datum van invoering was de heruitgave van het Romeins missaal in 1570. Het gebruik van het kelkvelum werd - in Nederland - afgeschaft na het Tweede Vaticaans Concilie 1962-1965

Kazuifel Ag/0315/a (vioolkistmodel); twee dalmatieken Ag/0315/b en Ag/0315/c, twee stola's Ag/0315/d en Ag/0315/e; twee manipels Ag/0315/f en Ag/0315/g; kelkvelum Ag/0315/h; bursa Ag/031/i. Witte damast met ingeweven florale motieven waarop geborduurde bloemtakken in overwegend blauw, donkerrood, paarsachtig rood, wit, geel en groen. De paramenten zijn met goudband bestikt. Aan de voorzijde van het kazuifel twee stroken, aan de rugzijde een kruisvorm. Hals en het geheel omzoomd met goudband. Dalmatieken elk met vier stroken. Op de bursa een gelijkarmig kruis van goudband. Kelkvelum omzoomd met goudband

Het lichaam van Christus wordt van het kruis afgenomen door een man met tulband (Jozef van Arimathea ?) en een man die op een ladder staat. Het wordt in handen genomen door de geknielde Maria Magdalena, Maria en een man met een tulband (Nicodemus?), die naast Maria staat. Deze wordt ondersteund door Johannes. Achter Johannes een vrouw met een balsempot. Een tweede balsempot staat op de grond vóór Maria. Op de achtergrond een rots, rechts

Centraal Christus aan het kruis tussen de twee moordenaars. Maria Magdalena op één knie geknield aan de voet van het kruis, de armen gekruist voor de borst. Ter rechterzijde Johannes die de in zwijm vallende Maria ondersteunt. Links Longinus te paard met lans. Middenachter een wegtrekkende troep soldaten. Op de achtergrond de stad Jeruzalem. Zware, zwart geschilderde, sterk geprofileerde lijst met goudkleurige binnenrand

Onder een stralenkrans waarin de Geestesduif zweeft, troont God de Vader, gekleed in priesterlijk gewaad en gekroond met een tiara. Hij kijkt met compassie naar het lichaam van de gestorven Christus, zijn Zoon. Engelen flankeren hen, enkele houden de mantel van God de Vader op, anderen ondersteunen Christus, weer anderen dragen de Arma Christi of zijn in aanbidding weergegeven. Het paneeltje werd geschilderd naar het voorbeeld van een houtsnede van Albrecht Dürer uit 1511.
Het woord ‘genadestoel’ stamt uit de bijbelvertaling van Luther en is van toepassing op de uitbeelding van de Drie-eenheid op deze wijze, waarop God zijn gestorven Zoon aan de beschouwer toont. De uitbeelding van de Drie-eenheid als drie afzonderlijke menselijke figuren, ontwikkelde zich uit het oudtestamentische verhaal van de drie mannen die Abraham bezochten, soms weergegeven als drie engelen aan zijn tafel. Zij konden de eucharistieviering verbeelden, het mysterium fidei. De kerk stond echter alleen de uitbeelding van de Drieenheid in drie personen toe op de wijze van de Genadestoel. In het klooster St. Agatha schilderde kruisheer Johannes van Deventer in zijn grote Graduale, die hij voltooide in 1529, de Genadestoel aan het begin van de gezangen van Drievuldigheidszondag. Het is niet onmogelijk dat hij zich daarbij liet inspireren door het hier getoonde paneeltje