‘- Pozarevac - Tegenover het station was een bordeel en daarachter bevond zich een lokaal waar wij onze bagage konden neerzetten. De vrouwen in het bordeel zagen er zeer verlept en smerig uit. Zij dronken een sterke groenachtige pruimenjenever, Het bordeel was gelijk café, ik had echter geen lust iets te gebruiken,’ aldus een zekere Wim, die per trein onderweg is naar Belgrado, hoofdstad van Servië. Het is 1941. De Duitsers, Bulgaren en Italianen zijn Joegoslavië (dan nog) van vier kanten binnengevallen, terwijl de Luftwaffe drie dagen lang Belgrado heeft gebombardeerd. Wim, krijgsgevangene van wie verdere gegevens onbekend zijn, is mogelijk tewerkgesteld als wegenbouwkundige. Hij krijgt de beschikking over tekenmateriaal en preparaten om proeven te nemen met steensoorten en werkt samen met verschillende ingenieurs. Een Duitse officier belooft hem: ‘’Ik zal je zelfstandig een stuk spoorlijn laten meten, teekenen en uitvoeren, je krijgt 300 man van me. Ben je nu tevreden?”.

Het dagboek laat zich echter vooral lezen als een sfeerschets van het verwoeste gecapituleerde Joegoslavië in de jaren 1941-1943. Tijdens zijn verblijf in de Balkan droomt hij regelmatig over een hem onbekend meisje. Op de terugweg naar Nederland ontmoet hij haar daadwerkelijk in de trein: ‘De trein naar Arnhem liep binnen en ik volgde haar, ik moest haar volgen, zij die kleine vrouw, met haar bruine laarzen en roode regenjas en zwarte hoofddoek! Oh niet om die laarzen of regenjas, ook niet om haar flinke sportieve houding. Neen, die oogen, die diepsprekende oogen! Wij stonden naast elkaar en een gesprek begon direct, wij begrepen elkaar en keken elkaar even verbaasd aan dat wij beiden in Driebergen moesten uitstappen, als zij naar Arnhem was doorgereisd, was ik beslist meegegaan. Als zij naar de Noordpool was gereisd, was ik ook graag meegegaan.’ Een jaar later, in 1944, trouwt hij met haar.

‘- Pozarevac - Tegenover het station was een bordeel en daarachter bevond zich een lokaal waar wij onze bagage konden neerzetten. De vrouwen in het bordeel zagen er zeer verlept en smerig uit. Zij dronken een sterke groenachtige pruimenjenever, Het bordeel was gelijk café, ik had echter geen lust iets te gebruiken,’ aldus een zekere Wim, die per trein onderweg is naar Belgrado, hoofdstad van Servië. Het is 1941. De Duitsers, Bulgaren en Italianen zijn Joegoslavië (dan nog) van vier kanten binnengevallen, terwijl de Luftwaffe drie dagen lang Belgrado heeft gebombardeerd. Wim, krijgsgevangene van wie verdere gegevens onbekend zijn, is mogelijk tewerkgesteld als wegenbouwkundige. Hij krijgt de beschikking over tekenmateriaal en preparaten om proeven te nemen met steensoorten en werkt samen met verschillende ingenieurs. Een Duitse officier belooft hem: ‘’Ik zal je zelfstandig een stuk spoorlijn laten meten, teekenen en uitvoeren, je krijgt 300 man van me. Ben je nu tevreden?”.

Het dagboek laat zich echter vooral lezen als een sfeerschets van het verwoeste gecapituleerde Joegoslavië in de jaren 1941-1943. Tijdens zijn verblijf in de Balkan droomt hij regelmatig over een hem onbekend meisje. Op de terugweg naar Nederland ontmoet hij haar daadwerkelijk in de trein: ‘De trein naar Arnhem liep binnen en ik volgde haar, ik moest haar volgen, zij die kleine vrouw, met haar bruine laarzen en roode regenjas en zwarte hoofddoek! Oh niet om die laarzen of regenjas, ook niet om haar flinke sportieve houding. Neen, die oogen, die diepsprekende oogen! Wij stonden naast elkaar en een gesprek begon direct, wij begrepen elkaar en keken elkaar even verbaasd aan dat wij beiden in Driebergen moesten uitstappen, als zij naar Arnhem was doorgereisd, was ik beslist meegegaan. Als zij naar de Noordpool was gereisd, was ik ook graag meegegaan.’ Een jaar later, in 1944, trouwt hij met haar.

‘- Pozarevac - Tegenover het station was een bordeel en daarachter bevond zich een lokaal waar wij onze bagage konden neerzetten. De vrouwen in het bordeel zagen er zeer verlept en smerig uit. Zij dronken een sterke groenachtige pruimenjenever, Het bordeel was gelijk café, ik had echter geen lust iets te gebruiken,’ aldus een zekere Wim, die per trein onderweg is naar Belgrado, hoofdstad van Servië. Het is 1941. De Duitsers, Bulgaren en Italianen zijn Joegoslavië (dan nog) van vier kanten binnengevallen, terwijl de Luftwaffe drie dagen lang Belgrado heeft gebombardeerd. Wim, krijgsgevangene van wie verdere gegevens onbekend zijn, is mogelijk tewerkgesteld als wegenbouwkundige. Hij krijgt de beschikking over tekenmateriaal en preparaten om proeven te nemen met steensoorten en werkt samen met verschillende ingenieurs. Een Duitse officier belooft hem: ‘’Ik zal je zelfstandig een stuk spoorlijn laten meten, teekenen en uitvoeren, je krijgt 300 man van me. Ben je nu tevreden?”.

Het dagboek laat zich echter vooral lezen als een sfeerschets van het verwoeste gecapituleerde Joegoslavië in de jaren 1941-1943. Tijdens zijn verblijf in de Balkan droomt hij regelmatig over een hem onbekend meisje. Op de terugweg naar Nederland ontmoet hij haar daadwerkelijk in de trein: ‘De trein naar Arnhem liep binnen en ik volgde haar, ik moest haar volgen, zij die kleine vrouw, met haar bruine laarzen en roode regenjas en zwarte hoofddoek! Oh niet om die laarzen of regenjas, ook niet om haar flinke sportieve houding. Neen, die oogen, die diepsprekende oogen! Wij stonden naast elkaar en een gesprek begon direct, wij begrepen elkaar en keken elkaar even verbaasd aan dat wij beiden in Driebergen moesten uitstappen, als zij naar Arnhem was doorgereisd, was ik beslist meegegaan. Als zij naar de Noordpool was gereisd, was ik ook graag meegegaan.’ Een jaar later, in 1944, trouwt hij met haar.

‘- Pozarevac - Tegenover het station was een bordeel en daarachter bevond zich een lokaal waar wij onze bagage konden neerzetten. De vrouwen in het bordeel zagen er zeer verlept en smerig uit. Zij dronken een sterke groenachtige pruimenjenever, Het bordeel was gelijk café, ik had echter geen lust iets te gebruiken,’ aldus een zekere Wim, die per trein onderweg is naar Belgrado, hoofdstad van Servië. Het is 1941. De Duitsers, Bulgaren en Italianen zijn Joegoslavië (dan nog) van vier kanten binnengevallen, terwijl de Luftwaffe drie dagen lang Belgrado heeft gebombardeerd. Wim, krijgsgevangene van wie verdere gegevens onbekend zijn, is mogelijk tewerkgesteld als wegenbouwkundige. Hij krijgt de beschikking over tekenmateriaal en preparaten om proeven te nemen met steensoorten en werkt samen met verschillende ingenieurs. Een Duitse officier belooft hem: ‘’Ik zal je zelfstandig een stuk spoorlijn laten meten, teekenen en uitvoeren, je krijgt 300 man van me. Ben je nu tevreden?”.

Het dagboek laat zich echter vooral lezen als een sfeerschets van het verwoeste gecapituleerde Joegoslavië in de jaren 1941-1943. Tijdens zijn verblijf in de Balkan droomt hij regelmatig over een hem onbekend meisje. Op de terugweg naar Nederland ontmoet hij haar daadwerkelijk in de trein: ‘De trein naar Arnhem liep binnen en ik volgde haar, ik moest haar volgen, zij die kleine vrouw, met haar bruine laarzen en roode regenjas en zwarte hoofddoek! Oh niet om die laarzen of regenjas, ook niet om haar flinke sportieve houding. Neen, die oogen, die diepsprekende oogen! Wij stonden naast elkaar en een gesprek begon direct, wij begrepen elkaar en keken elkaar even verbaasd aan dat wij beiden in Driebergen moesten uitstappen, als zij naar Arnhem was doorgereisd, was ik beslist meegegaan. Als zij naar de Noordpool was gereisd, was ik ook graag meegegaan.’ Een jaar later, in 1944, trouwt hij met haar.

‘- Pozarevac - Tegenover het station was een bordeel en daarachter bevond zich een lokaal waar wij onze bagage konden neerzetten. De vrouwen in het bordeel zagen er zeer verlept en smerig uit. Zij dronken een sterke groenachtige pruimenjenever, Het bordeel was gelijk café, ik had echter geen lust iets te gebruiken,’ aldus een zekere Wim, die per trein onderweg is naar Belgrado, hoofdstad van Servië. Het is 1941. De Duitsers, Bulgaren en Italianen zijn Joegoslavië (dan nog) van vier kanten binnengevallen, terwijl de Luftwaffe drie dagen lang Belgrado heeft gebombardeerd. Wim, krijgsgevangene van wie verdere gegevens onbekend zijn, is mogelijk tewerkgesteld als wegenbouwkundige. Hij krijgt de beschikking over tekenmateriaal en preparaten om proeven te nemen met steensoorten en werkt samen met verschillende ingenieurs. Een Duitse officier belooft hem: ‘’Ik zal je zelfstandig een stuk spoorlijn laten meten, teekenen en uitvoeren, je krijgt 300 man van me. Ben je nu tevreden?”.

Het dagboek laat zich echter vooral lezen als een sfeerschets van het verwoeste gecapituleerde Joegoslavië in de jaren 1941-1943. Tijdens zijn verblijf in de Balkan droomt hij regelmatig over een hem onbekend meisje. Op de terugweg naar Nederland ontmoet hij haar daadwerkelijk in de trein: ‘De trein naar Arnhem liep binnen en ik volgde haar, ik moest haar volgen, zij die kleine vrouw, met haar bruine laarzen en roode regenjas en zwarte hoofddoek! Oh niet om die laarzen of regenjas, ook niet om haar flinke sportieve houding. Neen, die oogen, die diepsprekende oogen! Wij stonden naast elkaar en een gesprek begon direct, wij begrepen elkaar en keken elkaar even verbaasd aan dat wij beiden in Driebergen moesten uitstappen, als zij naar Arnhem was doorgereisd, was ik beslist meegegaan. Als zij naar de Noordpool was gereisd, was ik ook graag meegegaan.’ Een jaar later, in 1944, trouwt hij met haar.

De schrijver is notaris in Vriezenveen, 45-51 jaar oud. Hij is een zowel intellectueel als emotioneel zeer veelzijdig wat in zijn dagboek tot uitdrukking komt. Dit dagboek is buitengewoon uitvoerig, zowel wat de (in goede zin) bepaald literaire vorm als wat de inhoud betreft. Het is tegelijk algemeen oorlogsdagboek en kroniek van het dagelijks leven, behandelt in feite alle oorlogsaspecten: militair, politiek (ook plaatselijk), persoonlijke emotionele reactie, waarneming van reactie bij anderen (zo ook van de bevolking). Weinig is verwaarloosd. Het dagboek bevat een grote hoeveelheid illustrerend materiaal, vaak waardevol: foto's, tekeningen en gedichten van de hand van de schrijver, krantenknipsels met commentaar etc. Bijlagen o.a. 1. een nummer van De Vrije Katheder, d.d. 3/1/1947, waarin een aantal gedichten van de schrijver (de schrijver is tevens dichter en gaf onder pseudoniem verschillende gedichtenbundels uit) . 2. Twee nummers (21 en 22/11/1946) van het Dagblad van het Oosten, waarin artikelen over een proces voor het Bijzonder Gerechtshof te Almelo.