In een middeleeuwse binnenmuur in het vooroorlogse pand van apotheek Sissing, was een versierd stuk keramiek ingemetseld. De binnenmuur uit de 13e eeuw liep evenwijdig aan de noordelijke zijgevel en was voornamelijk in zogenaamd ‘Noors verband’ gemetseld.
Het versierde stuk keramiek was in doorsnee wigvormig en aan weerszijden versierd. De versiering bestond onder meer uit een rozet die vermoedelijk was uitgevoerd in ‘kerbschnitt-techniek’. Hoewel in het verslag werd verondersteld dat het voorwerp bouwkeramiek betrof (omschreven als een ‘akroterion’), is het op grond van vorm en versiering aannemelijker dat het hier gaat om een zogenaamde ‘spitdrager’.

Tijdens graafwerkzaamheden is een muurfragment van één van de voormalige verdedigingswerken (de Ebbingedwinger) tevoorschijn gekomen.

Betreft enkele waarnemingen langs de Bloemsingel waarbij delen van de voormalige verdedigingswerken (de Jacobijnerdwinger) zijn aangetroffen.

Aan de noordzijde van de Muurstraat, ter hoogte van de Derde Drift en de steeg naast nr. 1 zijn enkele grondboringen verricht.

In de steeg ten oosten van nr. 1 is tot maximaal 1,1m beneden straatniveau geboord. Hierdoor kon geen volledig overzicht van de bodemopbouw worden verkregen. De aangetroffen grondlagen zijn destijds beschreven als ‘verwerkte grond’.

Ook ter hoogte van de Derde Drift is geboord tot maximaal 1,1m beneden straatniveau waardoor geen volledig overzicht van de bodemopbouw is verkregen. De aangetroffen grondlagen bestonden veelal uit gemengde vuile grond (met puin). Enkele boringen liepen daarbij vast op een oud bakstenen riool.

Voor beide locaties geldt dat van eventuele sporen/structuren en vondstmateriaal verder niets bekend is.

Op circa 8-10m vanuit de voorgevels van Grote Markt 6-8, zijn op de plek waar voorheen een busstation stond twee proefsleuven gegraven.

De natuurlijke ondergrond bestond uit geel keizand. Erboven was sprake van meerdere (donkere) ophogingslagen waarvan sommige uit mest bestonden.
In de ondergrond zijn onder meer enkele (paal)kuilen en een (oost-west lopende) greppel waargenomen. Ook zijn in de ondergrond meerdere ingeslagen houten paaltjes gezien en was er mogelijk nog deel van een oude keienbestrating aanwezig. Tussen de keitjes waren puinresten aanwezig.
Bij het onderzoek zijn aardewerk (waaronder fragmenten van kogelpotten met een standring en deel van een reliefbandamfoor), (venster)glas, hout, leer (stukjes van een schoen) en een maalsteenfragment verzameld. Van de meeste vondsten is geen datering bekend. Het fragment van de reliefbandamfoor is aangetroffen in een ophogingslaag direct boven het vaste keizand.

Bij een kleine opgraving op het terrein achter nr. 60 is naast enig laat middeleeuws en recent puin een aantal oudere sporen waargenomen waaronder kuilen en een noord-zuid lopende sloot. Een deel van de sloot splitste aan de westzijde hiervan af en liep in een bocht richting het (noord)westen. De natuurlijke ondergrond bestond uit keileem en keizand met daarop een laag bruin dekzand, waarschijnlijk een restant van een B-horizont. De oudste vondsten betroffen aardewerkscherven uit circa de 11e-12e eeuw.

Tijdens sloopwerkzaamheden op de locatie van de huidige universiteitsbibliotheek zijn twee proefsleuven aangelegd. Eén in het noordelijke deel van het terrein (noord-zuid georiënteerd) en één in het westelijke deel (oost-west georiënteerd). In beide zijn de resten van de Broerkerk (gebouwd vóór 1253) en de Sint Martinuskerk (1895) aangetroffen. Daarnaast zijn bij sloopwerkzaamheden elders op het terrein enkele waarnemingen verricht en is er vondstmateriaal verzameld.

Bodemopbouw
De natuurlijke ondergrond bestond uit keileem (in beide proefsleuven op 2,68m +NAP) en mogelijk keizand. In de aantekeningen van de begeleiding wordt gesproken over uit okerkleurig (dek)zand en/of groengrijs zand, gevolgd door zwarte grondlagen met puin. Onder de gesloopte bebouwing langs de Oude Kijk in ’t Jatstraat was sprake van een ophoging van mestlagen (mogelijk 14e-15e eeuw) die direct op het dekzand voorkwamen.

Sporen/structuren
Er zijn funderingsresten aangetroffen van onder meer het Minnebroederklooster, het koor van de Broerkerk, de kloostermuur, mogelijk een kerkhof en een huis langs de Oude Kijk in ’t Jatstraat (17e eeuw). Ook zijn een mestkuil en een beerkelder gevonden.
De noordelijke gevel bleek grotendeels op en deels ten noorden van de middeleeuwse funderingen te zijn gebouwd. De grondverbetering onder de middeleeuwse fundering bestond uit een laag zand direct op het keileem, gevolgd door een laag puin. Deze opvolging van lagen herhaalde zich nog enkele keren en werd afgesloten door een laag leem waarop de fundering stond.
Het puin bestond uit schelpkalk en halve kloostermoppen. Ten zuiden van de fundering (binnen de oude Sint Martinuskerk/Broerkerk) lag op het keileem een zwarte laag die tot 1,2m dik was. Verder zuidelijk van de noordelijke fundering zijn vijf stiepen aangetroffen van de Sint Martinuskerk. Deze stonden op een grondverbetering van vulzand direct op het keileem.

Op het terrein van de voormalige brandweerkazerne die op zijn beurt was aangelegd op het voormalige Zuiderkerkhof, hebben meerdere archeologische onderzoeken plaatsgevonden. Langs de Coehoornsingel bestond de bodem onderin uit keileem met daarop circa 1,5m okergeel/lichtbruin tot witgrijs dekzand met roestvlekken en wortelgangen (mogelijk op 3,20-3,30m beneden maaiveld). Daarop lag met een scherpe overgang een donker grijs/zwart-bruine humeuze laag (een middeleeuwse bouwvoor), gevolgd door ophogingslagen van geel-bruin zand. Enkele greppels onder de bouwvoor bevatten vlekken van grijs-bruine grond die mogelijk de resten van een B-horizont zijn.
Langs de Ubbo Emmiusstraat lagen enkele graven direct achter de voormalige rooilijn van de achtergevels. De kisten in de bovenste 3m van de ondergrond waren vergaan, de dieper gelegen kisten bleken inclusief inhoud in perfecte staat. Op het gehele terrein was sprake van noord-zuid en oost-west georiënteerde sloten die elkaar kruisten. Deze bevonden zich in de middeleeuwse bouwvoor. Na verdieping tot onder de bouwvoor was een aantal oost-west lopende greppels in het dekzand zichtbaar. Mogelijk waren dit ontginningsgreppels waarvan een deel vermoedelijk uit de vroege middeleeuwen dateert. Verder zijn in het dekzand enkele driehoekige schopsteken, een brandvlek, kuilen en begravingen gezien.
Langs de Coehoornsingel was naast de greppels ook sprake van een oost-west georiënteerde sloot en een aantal paalkuilen. Mogelijk betrof het de resten van een huisplattegrond. Verder bevonden zich aan de Coehoornsingelzijde een waterput (datering 19e eeuw), een afvalkuil (18e eeuw), enkele graven en een aantal min of meer ronde kuilen en/of halfcirkelvormige structuren. Deze waren onderin grijs en bovenin donker bruin-zwart van kleur. De structuren werden doorsneden door de oost-west lopende sloten en zijn daarmee ouder. De sloten waren op te delen in twee groepen.

Bij een verbouwing van de kelder is de natuurlijke ondergrond van geel dekzand waargenomen. Daarop lag een donkergrijze laag, gevolgd door een pakket zwarte humeuze grond. De bovenste lagen bestonden uit puin met daarop geel vulzand waarop de vloer van de voormalige kelder lag.
In de kelder was een aantal kleine stiepen aanwezig. De keldervloer bleek te bestaan uit platgelegde bakstenen (zogenaamde rooswinkels) op een ondergrond van vette grijze klei. De funderingen aan de zuid-, west- en noordzijde dateerden uit circa 1900.

Van de aard en datering van eventueel vondstmateriaal is verder niets bekend.

De natuurlijke ondergrond bestond uit (zeer nat) dekzand. Daarop lag een laag donkergrijs humeus zand (mogelijk een oude bouwvoor), gevolgd door een humeus bandje en daarboven een pakket egaal zwarte grond met puin. In het westelijke deel was verder sprake van een leemlaag met daarop een laag houtskool/steenkool.
Naast delen van de voormalige bebouwing uit de 19e eeuw zijn ook delen van funderingen en opvolgende vloeren (plavuizen/kloostermop) van drie oudere huisjes aangetroffen (datering 16e/17e eeuw). Sommige vloeren waren verbrokkeld en enkele vloeren in het achterhuis van huis nr.3 waren sterk verzakt.
Huis nr. 3 bleek te zijn aangelegd op een fundering van hergebruikte kloostermoppen waaronder een montant (een verticaal onderdeel van een (bak)stenen raam). Bij de resten van het achterhuis van huis nr. 3 is tegen de achtergevel een groot, met puin gevuld haardgat waargenomen. De achtergevel zelf was opgebouwd uit hele ‘rooswinkels’ en bleek veel zwaarder te zijn uitgevoerd dan de bijbehorende zijmuren. Onder de vloeren zijn onder meer een met kalk en puingruis dichtgegooide kelder en een kuil aangetroffen. Ten noorden van de achtergevel bevonden zich een uit ijsselsteentjes opgemetselde hemelwaterbak en een afvalkuil (datering 18e eeuw). Bij huis nr. 2 is aan de oostzijde het restant van een haard waargenomen. Deze bestond uit in visgraadpatroon gelegde ‘ijsselsteentjes’.
Bij het aanleggen van een bodemprofiel tot op de vaste ondergrond werd vastgesteld dat aan de zuidkant sprake was van een naar het zuiden toe aflopend talud. Dit is alleen in het oostelijke deel van het terrein waargenomen. Mogelijk betreft het de resten van een voormalige sloot. In de onderste grondlagen zijn verder geen sporen meer aangetroffen.
Uit meerdere grondlagen en sporen is vondstmateriaal verzameld zoals een fragment van een majolica bord (circa 1600) en ijzer(?)slakken die onder één van de vloeren in huis nr. 1 vandaan kwamen.

Uit meerdere waarnemingen in de straat is gebleken dat de natuurlijke ondergrond bestond uit keileem/keizand (ter hoogte van nr. 78) en (grijs) dekzand/keizand (ter hoogte van nrs. 57, 55, 45-47, 39 en 36-38). Op deze ondergrond volgden afwisselende lagen bruin-grijs/grijs-bruin zand van humeuze of mestige aard. Soms werden deze afgewisseld met lagen keien, mest, zand met grind of zand.
Ter hoogte van nr.91 werd tot circa 2m beneden het huidige straatniveau een laag zwarte humeuze grond met klei, puinresten en bot aangetroffen die leek op de vulling van een voormalige (stads)gracht. Ter hoogte van nr. 57, 53 en 45-47 lag op het dekzand/keizand een laag keien en ter hoogte van nr. 39 een laag mosselschelpen. Vermoedelijk waren dit de resten van oude wegdekken. Dit was mogelijk ook het geval ter hoogte van nr.53, 39, 72, 66, 36-38 en 34-36 waar op hogere niveaus sprake was van lagen keien of zand, gevolgd door een laag humeuze of mestige grond.
Ter hoogte van nr. 45-47 is (vermoedelijk onder een oud wegdek) een kuil waargenomen die in het dekzand was ingegraven. Ook ter hoogte van nr. 53 was sprake van een kuil die in de natuurlijke ondergrond was ingegraven en die, gezien de diepte, onder het oude wegdek moet hebben gelegen.
Nabij nr. 82 en bij nr. 76 zijn restanten van muren aangetroffen waarvan de muur bij nr. 76 onderin bestond uit een rij kopsekant gerichte bakstenen waarop bakstenen in afwisselend kop-strek-kop-strek (zogenaamd ‘Vlaams verband’) waren gelegd. De bakstenen waren van een groot formaat (27,5x14x6,5cm).
Verder zijn uit verschillende grondlagen vondsten verzameld. Hiervan zijn geen dateringen bekend.

De natuurlijke bodem is niet bereikt, maar bestond vermoedelijk uit (dek)zand, dan wel keileem. De aangetroffen grond was tot circa 3,5m diepte zwart van kleur, vettig en rook sterk. Bovenin was er sprake van verrommelde menselijke beenderen terwijl op een dieper niveau nog ongestoorde graven aanwezig waren. Op 1m diepte bevond zich een halfsteens muurtje van kloostermoppen. Vermoedelijk was dit de onderlaag van een grafsteen. Bij het onderzoek zijn geen aardewerkscherven aangetroffen.

Bij het graven van een kuil voor een kluis is de vaste grond op 2,1m beneden straatniveau aangetroffen, de aard van de ondergrond is verder onbekend.

Betreft een voormalige grondzijl (duiker) die bij de bouw van een transformatorhuisje in de Johan de Wittstraat (nabij de Allersmastraat) is aangetroffen. De zijl lag net ten noorden van het voormalige Selwerderdiepje.

Over de bodemopbouw en eventueel vondstmateriaal is verder niets bekend.

Betreft enkele boringen voorafgaande aan de bouw van een appartementencomplex die in het dagrapport staat aangegeven als locatie ‘De Hoogte’.

De natuurlijke bodem bestond uit onderin zavel, met daarboven meerdere kleilagen die grijs of groen en soms zavelig van aard zijn. De bovenste 80-90cm bestond uit niet nader gedefinieerde opgebrachte grond. Het was de bedoeling om aan de hand van de boringen een oude Hunze loop te achterhalen. Deze is echter niet aangetroffen.

Van eventueel vondstmateriaal is verder niets bekend.