Bij archeologisch onderzoek ter hoogte van voormalig kavel R56, tegenwoordig de Drentselaan, zijn kogelpotscherven in een venig laagje aangetroffen. Dit was eerder ook al het geval bij een onderzoek in de buurt op de voormalige kavels R58/R59. Verder zijn enkele natuurlijke kolkgaten waargenomen en zijn enkele mogelijk oudere aardewerkscherfjes gevonden.

Ten behoeve van de plaatsing van een fietsbrug is aan weerszijden van het Reitdiep een deel van de dijken opgegraven. Beide dijken zijn opgebouwd uit verschillende ophogingslagen die in vier fasen lijken te zijn aangelegd. Hoewel de oudste fase niet kon worden gedateerd, wijst de afwezigheid van puinresten vermoedelijk op een aanleg in de late middeleeuwen. De ophogingslagen in de opvolgende fasen bevatten in toenemende mate puinresten. Deze zijn na de 16e-17e eeuw opgeworpen. Naast de westelijke dijk was een houtconstructie aanwezig die vermoedelijk heeft toebehoord aan een kleiwinningskuil uit de 17e eeuw.
In de onderste ophogingslagen van de westelijke dijk zijn aardewerkscherven uit de ijzertijd aangetroffen die vermoedelijk afkomstig zijn van bewoning in de buurt. Waarschijnlijk zijn de scherven meegekomen in grond die in de buurt is opgegraven voor de aanleg van de dijk. Onder de oostelijke dijk was een oudere sloot aanwezig en onder de westelijke dijk is een deel van een oudere geul gezien.

De ondergrond bestond uit kleiige grondlagen waarin twee duidelijke brandhorizonten zijn waargenomen. De oudste daarvan dateert uit de midden ijzertijd, de jongste uit de Romeinse tijd.
Uit een opgraving is gebleken dat de Penningsdijk slechts een beperkte hoogte heeft gehad en aan weerszijden werd geflankeerd door bermsloten. Hoewel er resten van (puin)verharding zijn aangetroffen, was het pad vermoedelijk in oorsprong onverhard. Naar het lijkt is de Penningsdijk halverwege de 13e eeuw aangelegd, al is dat op grond van de aangetroffen archeologische resten niet te onderbouwen.