Het echtpaar van Lohuizen heeft in Epe een kruideniersbedrijf, reeds generaties lang in de familie. In oktober 1940 doen zij de zaak over aan hun zoon. Reeds sinds 1940 en ongetwijfeld ook al daarvoor actief met verschillende soorten algemeen hulpverlenend werk, raakt de familie, waarin mevr. Van Lohuizen wel de stuwende kracht moet zijn, sinds december 1941 - wanneer voor het eerst enige dagen onderdak wordt verleend aan een illegaal werker - allengs dieper in het verzetswerk. Hun activiteit op dit gebied is veelsoortig, maar hun specialiteit is hulp aan Joden. Zij huren huizen in Epe en omgeving (het aantal is wisselend, het hoogste is 7) en huisvesten daar, van september 1942 tot de bevrijding, in totaal 90 joden, waarvan er tenslotte 72 gered worden. Mevr. Van Lohuizen wordt, met haar man op 25 november 1943 bij een grote algemene razzia gepakt en overgebracht naar het Huis van Bewaring te Arnhem. Zelf wordt ze op 13 december 1943 vrijgelaten, haar man gaat naar Vught, tot juni 1944. Op 25 januari 1945 wordt zij opnieuw gearresteerd en komt nu (voor een maand) terecht in de Willem III kazerne te Apeldoorn, waar zij wijdingswerk doet onder haar vrouwelijke medegevangenen. Ook haar zoon zit enige malen gevangen: tussen september 1943 en mei 1944 in Scheveningen en Vught, in maart en april 1945 in Apeldoorn en een strafkamp van de O.T. te Deventer.
Op 17 april 1945 wordt Epe bevrijd. Mevr. Van Lohuizen neemt dan, op verzoek, de leiding op zich van voedselvoorziening, ligging etc. van de op de "Pelzerkamp" geïnterneerde N.S.B.'ers. Zij wordt officieel gehuldigd voor haar werk gedurende de oorlog. Haar dochter studeert theologie. De auteur leidt o.m. verschillende vrouwenverenigingen in de omgeving en werkt mee aan de plaatselijke kunstkring. Ook zingt zij mee in het kerkkoor.

Het echtpaar van Lohuizen heeft in Epe een kruideniersbedrijf, reeds generaties lang in de familie. In oktober 1940 doen zij de zaak over aan hun zoon. Reeds sinds 1940 en ongetwijfeld ook al daarvoor actief met verschillende soorten algemeen hulpverlenend werk, raakt de familie, waarin mevr. Van Lohuizen wel de stuwende kracht moet zijn, sinds december 1941 - wanneer voor het eerst enige dagen onderdak wordt verleend aan een illegaal werker - allengs dieper in het verzetswerk. Hun activiteit op dit gebied is veelsoortig, maar hun specialiteit is hulp aan Joden. Zij huren huizen in Epe en omgeving (het aantal is wisselend, het hoogste is 7) en huisvesten daar, van september 1942 tot de bevrijding, in totaal 90 joden, waarvan er tenslotte 72 gered worden. Mevr. Van Lohuizen wordt, met haar man op 25 november 1943 bij een grote algemene razzia gepakt en overgebracht naar het Huis van Bewaring te Arnhem. Zelf wordt ze op 13 december 1943 vrijgelaten, haar man gaat naar Vught, tot juni 1944. Op 25 januari 1945 wordt zij opnieuw gearresteerd en komt nu (voor een maand) terecht in de Willem III kazerne te Apeldoorn, waar zij wijdingswerk doet onder haar vrouwelijke medegevangenen. Ook haar zoon zit enige malen gevangen: tussen september 1943 en mei 1944 in Scheveningen en Vught, in maart en april 1945 in Apeldoorn en een strafkamp van de O.T. te Deventer.
Op 17 april 1945 wordt Epe bevrijd. Mevr. Van Lohuizen neemt dan, op verzoek, de leiding op zich van voedselvoorziening, ligging etc. van de op de "Pelzerkamp" geïnterneerde N.S.B.'ers. Zij wordt officieel gehuldigd voor haar werk gedurende de oorlog. Haar dochter studeert theologie. De auteur leidt o.m. verschillende vrouwenverenigingen in de omgeving en werkt mee aan de plaatselijke kunstkring. Ook zingt zij mee in het kerkkoor.

Het echtpaar van Lohuizen heeft in Epe een kruideniersbedrijf, reeds generaties lang in de familie. In oktober 1940 doen zij de zaak over aan hun zoon. Reeds sinds 1940 en ongetwijfeld ook al daarvoor actief met verschillende soorten algemeen hulpverlenend werk, raakt de familie, waarin mevr. Van Lohuizen wel de stuwende kracht moet zijn, sinds december 1941 - wanneer voor het eerst enige dagen onderdak wordt verleend aan een illegaal werker - allengs dieper in het verzetswerk. Hun activiteit op dit gebied is veelsoortig, maar hun specialiteit is hulp aan Joden. Zij huren huizen in Epe en omgeving (het aantal is wisselend, het hoogste is 7) en huisvesten daar, van september 1942 tot de bevrijding, in totaal 90 joden, waarvan er tenslotte 72 gered worden. Mevr. Van Lohuizen wordt, met haar man op 25 november 1943 bij een grote algemene razzia gepakt en overgebracht naar het Huis van Bewaring te Arnhem. Zelf wordt ze op 13 december 1943 vrijgelaten, haar man gaat naar Vught, tot juni 1944. Op 25 januari 1945 wordt zij opnieuw gearresteerd en komt nu (voor een maand) terecht in de Willem III kazerne te Apeldoorn, waar zij wijdingswerk doet onder haar vrouwelijke medegevangenen. Ook haar zoon zit enige malen gevangen: tussen september 1943 en mei 1944 in Scheveningen en Vught, in maart en april 1945 in Apeldoorn en een strafkamp van de O.T. te Deventer.
Op 17 april 1945 wordt Epe bevrijd. Mevr. Van Lohuizen neemt dan, op verzoek, de leiding op zich van voedselvoorziening, ligging etc. van de op de "Pelzerkamp" geïnterneerde N.S.B.'ers. Zij wordt officieel gehuldigd voor haar werk gedurende de oorlog. Haar dochter studeert theologie. De auteur leidt o.m. verschillende vrouwenverenigingen in de omgeving en werkt mee aan de plaatselijke kunstkring. Ook zingt zij mee in het kerkkoor.

Het echtpaar van Lohuizen heeft in Epe een kruideniersbedrijf, reeds generaties lang in de familie. In oktober 1940 doen zij de zaak over aan hun zoon. Reeds sinds 1940 en ongetwijfeld ook al daarvoor actief met verschillende soorten algemeen hulpverlenend werk, raakt de familie, waarin mevr. Van Lohuizen wel de stuwende kracht moet zijn, sinds december 1941 - wanneer voor het eerst enige dagen onderdak wordt verleend aan een illegaal werker - allengs dieper in het verzetswerk. Hun activiteit op dit gebied is veelsoortig, maar hun specialiteit is hulp aan Joden. Zij huren huizen in Epe en omgeving (het aantal is wisselend, het hoogste is 7) en huisvesten daar, van september 1942 tot de bevrijding, in totaal 90 joden, waarvan er tenslotte 72 gered worden. Mevr. Van Lohuizen wordt, met haar man op 25 november 1943 bij een grote algemene razzia gepakt en overgebracht naar het Huis van Bewaring te Arnhem. Zelf wordt ze op 13 december 1943 vrijgelaten, haar man gaat naar Vught, tot juni 1944. Op 25 januari 1945 wordt zij opnieuw gearresteerd en komt nu (voor een maand) terecht in de Willem III kazerne te Apeldoorn, waar zij wijdingswerk doet onder haar vrouwelijke medegevangenen. Ook haar zoon zit enige malen gevangen: tussen september 1943 en mei 1944 in Scheveningen en Vught, in maart en april 1945 in Apeldoorn en een strafkamp van de O.T. te Deventer.
Op 17 april 1945 wordt Epe bevrijd. Mevr. Van Lohuizen neemt dan, op verzoek, de leiding op zich van voedselvoorziening, ligging etc. van de op de "Pelzerkamp" geïnterneerde N.S.B.'ers. Zij wordt officieel gehuldigd voor haar werk gedurende de oorlog. Haar dochter studeert theologie. De auteur leidt o.m. verschillende vrouwenverenigingen in de omgeving en werkt mee aan de plaatselijke kunstkring. Ook zingt zij mee in het kerkkoor.