De veertienjarige Rotterdamse H. Witlox beschrijft hoe ze op vrijdag 10 Mei 1940 haar school gesloten aantreft. Na een bombardement op Rotterdam, 4 dagen later, blijft van de kern van de stad niets over dan één grote blakerende puinhoop. De school in de 'gezellige' binnenstad treft hetzelfde lot."De verschrikkelijkste dag voor Rotterdam! Al die vluchtende, huilende mensen, die niets of weinig hebben kunnen redden van hetgeen eens hun glorie en trots uitmaakte", schrijft H. Witlox op 14 mei 1940. In "het oude noorden van de stad" deelt de familie Witlox met nog een gezin een pand in de Kievitstraat, dat behouden blijft: "Het schudde op zijn grondvesten. Met de andere familie gingen we op de trap zitten, heel lang, in ernstige spanning, angstig en we bleven heel stil zitten". Thuis bij het socialistische gezin, vader is afdelingsbestuurslid van de SDAP, zijn regelmatig vergaderingen. In haar dagboek beschrijft de tiener, middelste van drie kinderen, echter vooral wat ze op straat aantreft: "Daar spelen zich hartroerende tonelen af", schrijft ze in 1942. "Daar een schreiende oude vader die zijn kinderen ziet weggaan, daar een Moeder die niet weet wat ze doen moet door dit hartverscheurende leed". En: "Op straat komen de mensen in groepjes samen, de één nog zenuwachtiger dan de ander, en bespreken de jongste berichten". Ze rept geen woord over haar verloofde Jan, die tijdens de razzia van 10 en 11 november 1944 van huis wordt gehaald, ontsnapt en dan onderduikt. Wel schrijft ze: "In optochten vertrokken de mannen uit de straten, de hoofdgroep met de witte vlag voorop. Overal in de straten huilende vrouwen en kinderen, die nog een laatste vaarwel toeriepen aan hun echtgenoten of zonen. Wat een ellende die lopende, vermoeide mannen, doorweekt door de regen en verstijfd van kou en geestelijk geknakt door de ontberingen".

De veertienjarige Rotterdamse H. Witlox beschrijft hoe ze op vrijdag 10 Mei 1940 haar school gesloten aantreft. Na een bombardement op Rotterdam, 4 dagen later, blijft van de kern van de stad niets over dan één grote blakerende puinhoop. De school in de 'gezellige' binnenstad treft hetzelfde lot."De verschrikkelijkste dag voor Rotterdam! Al die vluchtende, huilende mensen, die niets of weinig hebben kunnen redden van hetgeen eens hun glorie en trots uitmaakte", schrijft H. Witlox op 14 mei 1940. In "het oude noorden van de stad" deelt de familie Witlox met nog een gezin een pand in de Kievitstraat, dat behouden blijft: "Het schudde op zijn grondvesten. Met de andere familie gingen we op de trap zitten, heel lang, in ernstige spanning, angstig en we bleven heel stil zitten". Thuis bij het socialistische gezin, vader is afdelingsbestuurslid van de SDAP, zijn regelmatig vergaderingen. In haar dagboek beschrijft de tiener, middelste van drie kinderen, echter vooral wat ze op straat aantreft: "Daar spelen zich hartroerende tonelen af", schrijft ze in 1942. "Daar een schreiende oude vader die zijn kinderen ziet weggaan, daar een Moeder die niet weet wat ze doen moet door dit hartverscheurende leed". En: "Op straat komen de mensen in groepjes samen, de één nog zenuwachtiger dan de ander, en bespreken de jongste berichten". Ze rept geen woord over haar verloofde Jan, die tijdens de razzia van 10 en 11 november 1944 van huis wordt gehaald, ontsnapt en dan onderduikt. Wel schrijft ze: "In optochten vertrokken de mannen uit de straten, de hoofdgroep met de witte vlag voorop. Overal in de straten huilende vrouwen en kinderen, die nog een laatste vaarwel toeriepen aan hun echtgenoten of zonen. Wat een ellende die lopende, vermoeide mannen, doorweekt door de regen en verstijfd van kou en geestelijk geknakt door de ontberingen".

De veertienjarige Rotterdamse H. Witlox beschrijft hoe ze op vrijdag 10 Mei 1940 haar school gesloten aantreft. Na een bombardement op Rotterdam, 4 dagen later, blijft van de kern van de stad niets over dan één grote blakerende puinhoop. De school in de 'gezellige' binnenstad treft hetzelfde lot."De verschrikkelijkste dag voor Rotterdam! Al die vluchtende, huilende mensen, die niets of weinig hebben kunnen redden van hetgeen eens hun glorie en trots uitmaakte", schrijft H. Witlox op 14 mei 1940. In "het oude noorden van de stad" deelt de familie Witlox met nog een gezin een pand in de Kievitstraat, dat behouden blijft: "Het schudde op zijn grondvesten. Met de andere familie gingen we op de trap zitten, heel lang, in ernstige spanning, angstig en we bleven heel stil zitten". Thuis bij het socialistische gezin, vader is afdelingsbestuurslid van de SDAP, zijn regelmatig vergaderingen. In haar dagboek beschrijft de tiener, middelste van drie kinderen, echter vooral wat ze op straat aantreft: "Daar spelen zich hartroerende tonelen af", schrijft ze in 1942. "Daar een schreiende oude vader die zijn kinderen ziet weggaan, daar een Moeder die niet weet wat ze doen moet door dit hartverscheurende leed". En: "Op straat komen de mensen in groepjes samen, de één nog zenuwachtiger dan de ander, en bespreken de jongste berichten". Ze rept geen woord over haar verloofde Jan, die tijdens de razzia van 10 en 11 november 1944 van huis wordt gehaald, ontsnapt en dan onderduikt. Wel schrijft ze: "In optochten vertrokken de mannen uit de straten, de hoofdgroep met de witte vlag voorop. Overal in de straten huilende vrouwen en kinderen, die nog een laatste vaarwel toeriepen aan hun echtgenoten of zonen. Wat een ellende die lopende, vermoeide mannen, doorweekt door de regen en verstijfd van kou en geestelijk geknakt door de ontberingen".

De veertienjarige Rotterdamse H. Witlox beschrijft hoe ze op vrijdag 10 Mei 1940 haar school gesloten aantreft. Na een bombardement op Rotterdam, 4 dagen later, blijft van de kern van de stad niets over dan één grote blakerende puinhoop. De school in de 'gezellige' binnenstad treft hetzelfde lot."De verschrikkelijkste dag voor Rotterdam! Al die vluchtende, huilende mensen, die niets of weinig hebben kunnen redden van hetgeen eens hun glorie en trots uitmaakte", schrijft H. Witlox op 14 mei 1940. In "het oude noorden van de stad" deelt de familie Witlox met nog een gezin een pand in de Kievitstraat, dat behouden blijft: "Het schudde op zijn grondvesten. Met de andere familie gingen we op de trap zitten, heel lang, in ernstige spanning, angstig en we bleven heel stil zitten". Thuis bij het socialistische gezin, vader is afdelingsbestuurslid van de SDAP, zijn regelmatig vergaderingen. In haar dagboek beschrijft de tiener, middelste van drie kinderen, echter vooral wat ze op straat aantreft: "Daar spelen zich hartroerende tonelen af", schrijft ze in 1942. "Daar een schreiende oude vader die zijn kinderen ziet weggaan, daar een Moeder die niet weet wat ze doen moet door dit hartverscheurende leed". En: "Op straat komen de mensen in groepjes samen, de één nog zenuwachtiger dan de ander, en bespreken de jongste berichten". Ze rept geen woord over haar verloofde Jan, die tijdens de razzia van 10 en 11 november 1944 van huis wordt gehaald, ontsnapt en dan onderduikt. Wel schrijft ze: "In optochten vertrokken de mannen uit de straten, de hoofdgroep met de witte vlag voorop. Overal in de straten huilende vrouwen en kinderen, die nog een laatste vaarwel toeriepen aan hun echtgenoten of zonen. Wat een ellende die lopende, vermoeide mannen, doorweekt door de regen en verstijfd van kou en geestelijk geknakt door de ontberingen".