In 1815 werd door de rijksoverheid bepaald dat in gemeenten met meer dan 2.500 inwoners een ¿dienstdoende¿ schutterij en in gemeenten met minder dan 2.500 inwoners een ¿rustende¿ schutterij moest worden opgericht. Daarmee werden de oude schutterijen van vóór de Franse overheersing als het ware gereactiveerd. De schutterijen zijn uiteindelijk in het begin van de 20e eeuw, eerst formeel bij wet en geleidelijk ook feitelijk, opgeheven.

De gemeente Sint Anthoniepolder - tot 1832 een zelfstandige gemeente en vanaf dat jaar onderdeel van de gemeente Maasdam - hoorde tot die laatste categorie en bezat zo´n rustende schutterij. Rustend betekende dat de schutterij geen actieve rol vervulde, maar bewapend en geoefend achter de hand werd gehouden om in geval van een vijandige aanval van buitenaf, te kunnen optreden. Ze bestond uit mannen tussen de 18-50 jaar; vanaf 1827 tussen de 25-34 jaar. De verplichte diensttijd duurde vijf jaar.